Pagóry Jaworznickie
Z Wikipedii
| Pagóry Jaworznickie | |
| Megaregion | Pozaalpejska Europa Środkowa |
| Prowincja | Wyżyny Polskie |
| Podprowincja | Wyżyna Śląsko-Krakowska |
| Makroregion | Wyżyna Śląska |
| Mezoregion | Pagóry Jaworznickie |
Pagóry Jaworznickie (341.14), to region naturalny znajdujący się w południowej Polsce, południowo-wschodni fragment Wyżyny Śląskiej, dokładniej to tereny miasta Jaworzna i położonych w jego okolicach terenach. Łączna powierzchnia regionu 513 km2. Od otaczających je Wyżyn: Olkuskiej, Katowickiej i Garbu Tarnogórskiego, Pagóry Jaworznickie różnią się mniej zwartymi formami rzeźby terenu. Od południowego wschodu graniczą z Rowem Krzeszowic i Garbem Tęczyńskim a od południa z Kotliną Oświęcimską.
[edytuj] Najwyższy szczyt
- Góra Grodzisko miarząca 346m. npm.
Budujące region dolomity triasowe nie tworzą tu doskonale ciągłej i zwartej powierzchni, lecz izolowane pagóry porozdzielane różnorodnym systemem obniżeń. W obniżeniach tych osadziły się, w pokładach o znacznej miąższości, piaski lodowcowe i rzeczne, wtedy można na tych terenach budować kopalnie piasku.
W jednym z obniżeń, o powierzchni ok. 32 km2, największy w Polsce obszar występowania piasków lotnych - Pustynia Błędowska. Z budujących podłoże skał wieku karbońskiego wydobywa się cynk, ołów oraz węgiel kamienny.
Pod względem historycznym większa część Pagórów Jaworznickich należy do Małopolski a fragmenty zachodnie do Górnego Śląska.
