Plebejusze
Z Wikipedii
Plebejusze – w Starożytnym Rzymie warstwa społeczna, prawdopodobnie wywodząca się od ludów pobliskich, podbitych terenów lub osiedlających się w Rzymie.
Plebejusze byli wolni, lecz (do pewnego momentu) nie mieli praw obywatelskich. Nie mogli obejmować urzędów państwowych a także zawierać małżeństw z synami lub córkami patrycjuszy. Trudnili się rzemiosłem i kupiectwem. Pełnili również służbę w wojsku, a za swoje pieniądze musieli kupić uzbrojenie (choć po reformie ze schyłku II w. p.n.e. to zapewniało im państwo). Plebejusze domagali się sprawiedliwego podziału ziemi. Z tej przyczyny między plebejuszami a patrycjuszami od VI do III w. p.n.e trwały walki o dostęp do ziemi. Plebejusze mogli jedynie brać udział w zgromadzeniu ludowym. Jednym z największych ówczesnych ludzi broniących praw plebejuszy oraz ploretariatu był trybun ludowy Tyberiusz Gracchus. Domagał się on sprawiedliwego podziału ziemi należącej do patrycjuszy między najbiedniejszych plebejuszy. Przed ukończeniem swego planu został on zamordowany przez skrytobójców na polecenie patrycjuszy, a jego ciało wrzucono do Tybru. Ponieważ w tym czasie często panowały nieurodzaje, więc plebejusze popadali w długi, co kończyło się dla nich ciężkim losem niewolnika. Po prostu, by przeżyć, musieli zaciągać pożyczki, a często nie udało im się ich spłacać.
Po reformie Septymiusza Sewera (193-211) plebejusze otrzymali (jako żołnierze) pewne swobody, np. posiadanie własnej ziemi.
Znany z tradycji pierwszy konsul rzymski, Lucjusz Juniusz Brutus, był plebejuszem
Zobacz też:
