Polisiloksan
Z Wikipedii
Polisiloksany to polimery, których główny łańcuch jest zbudowany z naprzemiennie ułożonych atomów krzemu i tlenu (-O-Si-O-Si-O-Si-).
Łańcuchy główne polisiloksanów są bardziej giętkie od łańcuchów polimerów winylowych i poliolefin i dlatego polisiloksany mają znacznie niższe temperatury topnienia od polimerów opartych na łańcuchach węglowych. Dzięki temu, nawet przy dość dużej masie cząsteczkowej pozostają one, w temperaturze pokojowej lepkimi cieczami, a przy bardzo wysokiej masie cząsteczkowej uzyskuje się materiały o własnościach elastycznych.
Polisiloksany są bardziej odporne termicznie i chemicznie od polimerów węglowych i dlatego znajdują zastosowania w miejsach szczególnie narażonych na niekorzystne czynniki środowiskowe.
Polisiloksany są też bardziej przyjazne środowisku od polimerów opartych na łańcuchach węglowych - spalają się i rozkładają z utworzeniem krzemionki i dwutlenku węgla, a nie groźnych dla otoczenia aromatycznych związków węgla. Ich produkcja, wychodząca z krzemionki (czyli oczyszczonego piasku), metanu i chloru jest mniej szkodliwa od produkcji ropopochodnych polimerów węglowych.
Polisiloksany uzyskały szereg zastosowań - od olejów, smarów i cieczy hydraulicznych, działających w szczególnie niskich i wysokich temperaturach, przez masy uszczelniające, pokrycia lakiernicze, kleje aż po elastomery i żele do zastosowań biomedycznych.
Większość stosowanych polisiloksanów jest oparta na poli(dimetylosiloksanie):
Do wielu specjalistycznych zastosowań wymienia się jednak grupy metylowe (-CH3) na dłuższe grupy alkilowe i aromatyczne co w znacznym stopniu modyfikuje własności fizyczne polisiloksanów.
Polisiloksany otrzymuje się na dwa sposoby:
Pierwszy to kontrolowana kondensacj hydrolityczna (czyli w wodzie) chlorosilanów:
która jest najprostszą i najtańszą metodą syntezy, ale prowadzącą do polimerów o dużym rozrzucie mas cząsteczkowych i co za tym idzie słabych własnościach mechanicznych.
Druga metoda to polimeryzacja z otwarciem pierścienia cyklicznych siloksanów:
którą jest łatwiej kontrolować uzyskując lepiej zdefiniowane polimery o lepszych własnościach fizycznych.
Zobacz też: Żywice silikonowe
