Róża girlandowa
Z Wikipedii
Róża girlandowa | |
Systematyka | |
Domena | jądrowce |
Królestwo | rośliny |
Podkrólestwo | naczyniowe |
Nadgromada | nasienne |
Gromada | okrytonasienne |
Klasa | Rosopsida |
Rząd | różowce |
Rodzina | różowate |
Rodzaj | róża |
Gatunek | róża girlandowa |
Nazwa systematyczna | |
Rosa majalis Herrm. | |
Synonimy | |
Rosa cinnamomea L. |
Róża girlandowa (Rosa majalis) - gatunek krzewu należący do rodziny różowatych. Pochodzi z terenów Ukrainy, Rosji i Azji (Kazachstan). Do Europy został sprowadzony i jest uprawiany jako roślina ozdobna. Obecnie występuje pospolicie w Europie północnej i wschodniej, głównie w Skandynawii, jako uciekinier z uprawy (agriofit). Zdziczałe formy (dość rzadko) występują także w Polsce, głównie w północno-wschodniej części kraju. Status gatunku we florze Polski: kenofit.[1]
Spis treści |
[edytuj] Charakterystyka:[2][3]
- Pokrój
- Krzew o wysokości do 1,5 m.
- Pędy
- Czerwonobrunatne gałązki, cienkie, długie i nieco zwisające. Pędy pokryte licznymi, silnie skrzywionymi kolcami, zwykle stojącymi parami pod nasadami liści. Kolce są różnej wielkości, ich nasady są wybitnie rozszerzone.
- Liście
- Są złożone z 5-7 listków, jajowato-eliptycznych, trochę klinowatych i pojedynczo piłkowanych.
- Kwiaty
- Duże, pięciopłatkowe, pojedyncze czerwonawe lub czerwone (u uprawianych odmian także w innych kolorach). Wyrastają na krótkich szypułkach, pod kwiatami występują nagie podsadki. Działki kielicha są trwałe, krótsze od płatków korony, całobrzegie (czasami tylko zewnętrzne działki mają nieliczne i małe łatki). Po przekwitnięciu kwiatów pozostają wzniesione do góry. Zewnętrzne pręciki kilkakrotnie dłuższe od słupka. Tworzące pierścień miodniki są wzniesione. Kwitnie od maja do lipca.
- Owoce
- Duże, kuliste, czasami nieco spłaszczone, mięsiste, po dojrzeniu szkarłatnoczerwone. Wewnątrz żółtawe, kanciaste i owłosione orzeszki o długości do 5 mm. Zaczyna owocować zwykle w 3 roku. Owoce pozostają na pędach do zimy i częściowo również przez zimę.
- Biotop
- Skraje lasów, przy drogach, na łąkach, zarośla, doliny rzeczne. Nanofanerofit.
[edytuj] Zmienność
Tworzy mieszańce z: różą alpejska, różą dziką, różą kutnerowatą, różą siną.[1]
[edytuj] Zastosowanie
- Roślina uprawna : jest uprawiana jako roślina ozdobna, zarówno w postaci typowego gatunku, jak i w licznych odmianach. Występują też odmiany o pełnych kwiatach, np. `Foecundissima`.
- Owoce są niezwykle bogatym źródłem witaminy C – zawierają jej dziesięciokrotnie więcej, niż porzeczka czarna. Już 1-3 jej owoce w zupełności wystarczą do pokrycia dziennego zapotrzebowania człowieka na tę witaminę. Naturana witamina zawarta w owocach jest przy tym trzykrotnie bardziej skuteczna od witaminy syntetycznej w tabletkach. Owoce róży mogą być używane do sporządzania przetworów i win. [4]
- Roślina lecznicza [5][4][3]:
- Surowiec zielarski : dojrzałe owoce (Fructus Rosae). Są składnikiem wielu mieszanek ziołowych i mają w ziołolecznictwie takie samo zastosowania, jak owoce róży dzikiej i wielu innych gatunków róż. Zawierają oprócz ogromnej ilości witaminy C garbniki, karotenoidy, kwasy organiczne, olejki eteryczne, cukry, pektyny.
- Działanie : słabo rozkurczające, żółciopędne, łagodnie moczopędne. Róża jest stosowana przede wszystkim jako lek ogólnie wzmacniające (bogate źródło witaminy C), ale także pomocniczo do leczenia różnych schorzeń wątroby, nerek i przewodu pokarmowego.
- Zbiór i suszenie : owoce zbiera się, gdy dojrzeją, ale jeszcze zanim zrobią się miękkie. Suszenie ich jest dość trudne; owoce trzeba rozdrobnić, przez pierwsze 10 min. należy trzymać je w temp. ok. 100 ° C, by szybko zniszczyć enzymy rozkładające witaminę C, potem suszyć w temp. ok. 50-60 ° C
[edytuj] Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 Rutkowski Lucjan. Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8
- ↑ Szafer Władysław, Kulczyński Stanisław, Pawłowski Bogumił. Rośliny polskie. PWN, Warszawa, 1953.
- ↑ 3,0 3,1 Róża girlandowa i inne gatunki w ziołolecznictwie
- ↑ 4,0 4,1 Mazerant-Leszkowska Anna. Mała księga ziół. Inst. Wyd. Zw. Zawodowych, Warszawa, 1990. ISBN 83-202-0810-6
- ↑ Macků Jan, Krejča Jindřich. Atlas roślin leczniczych. Zakł. Nar. im. Ossolińskich, 1989. ISBN 83-04-03281-3