Rada Jedności Narodowej
Z Wikipedii
| Historia Polski |
 Ten artykuł jest częścią cyklu: |
Rada Jedności Narodowej - powstała w marcu 1944 r. w wyniku przekształcenia Krajowej Reprezentacji Politycznej, na mocy dekretu Delegata Rządu z 9 stycznia 1944 r., organizacja Polskiego Państwa Podziemnego stanowiąca jego pion polityczny. Przewodniczącym RJN został przedstawiciel PPS-WRN, a także przewodniczący wcześniejszej KRP, Kazimierz Pużak.
15 marca RJN ogłosiła deklaracje programową O co walczy naród polski? (w odpowiedzi na odezwę PPR O co walczymy), zawierająca program przebudowy społeczno-gospodarczej. Była ona w pewnym stopniu chęcią stworzenia przeciwwagi politycznej i odpowiedzią na utworzenie przez komunistów w styczniu 1944 r. Krajowej Rady Narodowej.
22 lutego 1945 r. wyraziła protest przeciwko decyzjom konferencji jałtańskiej w sprawie polskiej i jednocześnie wyraziła gotowość udziału w powołaniu Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej. W marcu 1945 r. część członków RJN została aresztowana przez NKWD i w czerwcu 1945 r. bezprawnie osądzona w procesie szesnastu w Moskwie. RJN została odbudowana w mniejszym składzie, a jej przewodniczący zmieniali się co miesiąc.
Po utworzeniu Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej RJN rozwiązała się i 1 lipca 1945 wystosowała Deklarację Rady Jedności Narodowej, w której zawarła przypomnienie celów wojennych Polski, politykę ZSRR wobec RP oraz Testament Polski Walczącej.
W skład RJN wchodziło po 3 reprezentantów stronnictw skupionych dotychczas w KRP oraz od lipca po 1 przedstawicielu: Ojczyzny, Racławic, Zjednoczenia Demokratycznego i kościoła katolickiego.
Zobacz też:
