Ratyfikacja
Z Wikipedii
(wyraz pochodzi z j. francuskiego "ratification") oznacza jeden ze sposobów wyrażenia ostatecznej zgody na związanie się umową międzynarodową przez upoważniony do tego organ państwowy. Jest formą najbardziej uroczystą (co różni ją od "zatwierdzenia"), z reguły dokonywaną przez głowę państwa (prezydenta, monarchę). Dowodem dokonania ratyfikacji jest dokument ratyfikacyjny, który składa się u depozytariusza (w przypadku umów wielostronnych) lub wzajemnie wymienia z drugim układającym się państwem (w przypadku umów dwustronnych).
W Polsce ratyfikacja może przebiegać według trzech procedur:
Spis treści |
[edytuj] "Mała ratyfikacja"
Rząd przedkłada prezydentowi RP wniosek o ratyfikację, wcześniej informując o zamiarze złożenia takiego wniosku Sejm. Nie jest wymagana zgoda parlamentu.
[edytuj] "Duża ratyfikacja"
Prezydent ratyfikuje umowę dopiero po uzyskaniu zgody parlamentu, wyrażonej w ustawie. Art. 89 Konstytucji RP wymaga takiej procedury w pięciu sytuacjach, a mianowicie gdy umowa dotyczy:
- pokoju, sojuszu, układu politycznego lub wojskowego
- nakłada znaczące obciążenie finansowe
- praw, wolności lub obowiązków obywatelskich zapisanych w Konstytucji
- przystąpienia do organizacji międzynarodowej
- spraw uregulowanych w ustawie lub takich, w których Konstytucja wymaga ustawy
[edytuj] Ratyfikacja w trybie art.90 konstytucji
Zarezerwowana jest dla umów przewidujących przekazanie niektórych kompetencji władzy państwowej organizacji międzynarodowej lub organowi międzynarodowemu. W takiej sytuacji Sejm wyraża zgodę na ratyfikację większością 2/3 głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów. Analogicznie procedura wygląda w Senacie. Możliwe jest także przeprowadzenie referendum ogólnokrajowego.
