Rocco Buttiglione

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Rocco Buttiglione

Rocco Buttiglione (ur. 6 czerwca 1948 w Gallilpoli, Apulia) - włoski polityk chrześcijańsko-demokratyczny i filozof akademicki.

Studiował prawo w Turynie i Rzymie, jest profesorem nauk politycznych na Uniwersytecie Św. Piusa V w Rzymie.

Deputowany europejski od maja 2001, w październiku 2004 nominowany przez José Barroso na komisarza Unii Europejskiej, co ze względu na jego konserwatywne poglądy spowodowało kryzys w Parlamencie Europejskim.

[edytuj] Dotychczasowa działalność polityczna

Rocco Buttiglione przyciągnął po raz pierwszy uwagę na włoskiej scenie politycznej, gdy został sekretarzem Partii Ludowej, największej z partii, które wyłoniły się w 1994 r. po skandalu korupcyjnym Tangentopoli z Chrześcijańskiej Demokracji, uprzednio największej po wojnie partii włoskiej.

Partia Ludowa pojawiła się w centrowym sojuszu, jako trzecia co do wielkości siła polityczna po partii Silvio Berlusconiego i koalicji lewicowej. W grudniu 1994 rząd Berlusconiego rozpadł się po przejściu Ligi Północnej (Lega Nord) z koalicji rządzącej do tymczasowej koalicji z lewym skrzydłem Partii Ludowej, którą kierował wtedy Buttiglione. Berlusconi zażądał nowych wyborów, jednak na premiera został desygnowany przez prezydenta Scalfaro Lamberto Dini, były minister w rządzie Berlusconiego. Berlusconi miał napięte stosunki z szefem Ligi Północnej, Umberto Bossi, jednak ostatecznie doszło do zawarcia sojuszu wszystkich polityków, co doprowadziło do zwycięstwa wyborczego w 2001 r. Od tej chwili Buttiglione sprawował funkcję ministra do spraw europejskich w rządzie Berlusconiego.

[edytuj] Nominacja do komisji europejskiej

[edytuj] Przyczyny nominacji

Korzystając z rosnącego wsparcia, Unia Chrześcijańskich Demokratów zdecydowała się wystawić kandydaturę Rocco Buttiglione na włoskiego członka Komisji Europejskiej. Buttiglione został przedstawiony także jako osoba o należnych kwalifikacjach, mówiąca wieloma językami (angielski, polski, francuski, niemiecki (w tych językach wykłada na uniwersytetach), portugalski - chociaż nie wiadomo, na jakim poziomie).

Krytycy zauważyli, że wyznaczenie Buttiglione - typowe dla politycznych przetargów we Włoszech - w miejsce cieszącego się znacznie większym prestiżem Mario Monti, który zyskał reputację w poprzednich dwóch komisjach (był nominowany przez Berlusconiego w 1994 r.), było spowodowane chęcią uzyskania doraźnych korzyści politycznych. Zostało to także odebrane jako brak szacunku dla samej Komisji Europejskiej.

W październiku 2004 José Durão Barroso włączył Buttiglione na listę nominowanych, wyznaczając mu zadania związane z tematyką sprawiedliwości, wolności i bezpieczeństwa.

[edytuj] Przemówienie w Parlamencie Europejskim i jego konsekwencje

Nominacja wzbudziła kontrowersje wśród lewicowych polityków. Jako konserwatywny rzymski katolik, prof. Buttiglione sądzi, że uleganie homoseksualizmowi jest grzechem i że "rodzina istnieje, aby kobieta mogła rodzić dzieci i miała ochronę ze strony mężczyzny". [1]

Buttiglione bronił także decyzji Włoch o deportowaniu wielu tysięcy niedoszłych imigrantów, przybywających co roku do kraju.

Gdy opinie te zostały wyrażone na forum Parlamentu Europejskiego, spotkały się z reakcją niektórych europarlamentarzystów i opinii publicznej z bardziej liberalnych krajów, jak kraje północnej części kontynentu, gdzie dyskryminacja z powodów odmiennej orientacji seksualnej jest traktowana tak, jak dyskryminacja ze względu na kolor skóry.

W taktownej terminologii unijnej, socjaliści i grupy Zielonych "wyraziły zastrzeżenia" co do zdolności Buttiglione do podjęcia działalności politycznej w sferze praw obywatelskich, zwłaszcza jeśli chodzi o tematykę dyskryminacji. 11 października Komitet d/s Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych Parlamentu Europejskiego głosował w stosunku 27:26 za nieprzyjęciem nominacji. 21 października Barroso próbował załagodzić konflikt, wskazując, że problematyka praw obywatelskich i dyskryminacji będzie omawiana w specjalnym panelu, którego Buttiglione będzie członkiem, ale którym będzie kierować sam Barroso, i że nowa komisja będzie stanowczo przeciwna jakimkolwiek formom dyskryminacji opartym na orientacji seksualnej, płci czy przekonaniach religijnych. Ostateczna decyzja została przyjęta 27 października, kiedy to Barroso zdecydował się w obliczu sprzeciwu nie wnosić o zaakceptowanie składu komisji - głosowanie dotyczyłoby całej komisji, a nie indywidualnych członków.

W obronie Buttiglione stanęli europejscy politycy katoliccy i przywódcy kościelni, zarzucając Parlamentowi "ujawnienie prawdziwego oblicza Europy". [2]

Ostatecznie premier Włoch Silvio Berlusconi oświadczył 29 października, że Rocco Buttiglione pozostanie ministrem do spraw europejskich w rządzie włoskim, co oznacza w praktyce wycofanie jego kandydatury na komisarza Unii przez włoski rząd. 30 października Buttiglione sam wycofał oficjalnie swoją kandydaturę.

Na stanowisko komisarza został zaproponowany minister spraw zagranicznych Franco Frattini, pod warunkiem, że jego stanowisko we włoskim rządzie zostanie przekazane Gianfranco Fini, którego partia zyskała na znaczeniu we włoskiej koalicji rządzącej, aczkolwiek kandydatem na stanowisko ministra jest też wspierany przez Ligę Północną Giulio Tremonti.

[edytuj] Śledztwo w sprawach finansowych

Zostało też ujawnione, że prof. Buttiglione był w 2002 r. przedmiotem śledztwa władz w Monako w sprawie możliwego nielegalnego prania pieniędzy na rzecz jego partii. Nie znaleziono jednak żadnych dowodów na popełnienie przestępstwa z punktu widzenia prawa Monako. Giampiero Catone, doradca Buttiglione, został oskarżony o oszukańcze bankructwo we Włoszech i stoi wobec zarzutu udziału w zniknięciu milionów euro z funduszy włoskich i unijnych. [3]

[edytuj] Książki

Rocco Buttiglione, Chrześcijanie a demokracja, TN KUL, Lublin 1993 ISBN 83-85291-54-7
Rocco Buttiglione Etyka w kryzysie, TN KUL, Lublin 1994 ISBN 83-85291-81-4