Rokosz Lubomirskiego
Z Wikipedii
Rokosz Lubomirskiego to konfederacja wojskowa zawiązana w roku 1665 przeciw Janowi II Kazimierzowi przez hetmana polnego koronnego Jerzego Sebastiana Lubomirskiego.
Dwór Jana Kazimierza wytoczył Jerzemu Lubomirskiemu proces oskarżając go między innymi o związki z obcymi państwami i podżeganie wojska do buntu. W grudniu 1664 roku sejm skazał Lubomirskiego za zdradę stanu na utratę urzędów, banicję i infamię.
Jerzy Lubomirski po wyroku schronił się na Śląsku gdzie zawarł porozumienie z cesarzem Leopoldem I, elektorem Brandenburgii Fryderykiem Wilhelmem i królem Szwecji Karolem XI. Wydał tam manifest, w którym wystąpił jako obrońca wolności przed absolutyzmem dworu Jana Kazimierza.
W latach 1665–1666 jego zwolennicy, zrywając sejmy, paraliżowali działalność ustawodawczą, a sam Lubomirski, poparty przez część wojska koronnego i szlachtę, pobił oddziały królewskie pod Częstochową (1665) i Mątwami. W roku 1666 obie strony zawarły ugodę w Łęgonicach: Lubomirski ukorzył się przed królem, a Jan II Kazimierz zrezygnował z planów elekcji vivente rege.