Rudy Tomjanovich
Z Wikipedii
Rudy Tomjanovich urodzony 24 października 1948 roku. Były gracz i trener w lidze NBA.
Spis treści |
[edytuj] Kariera zawodnicza
Został wybrany w 1970 roku w pierwszej rundzie draftu przez San Diego Rockets. W swoi pierwszym sezonie w NBA spędzał na parkiecie średnio ponad 10 minut, notując ok. 5 punktów i 5 zbiórek na mecz. W następnych dwóch sezonach po przenosinach zespołu do Houston, zdecydowanie poprawił swoje statystyki. W trzecim sezonie był najlepszym strzelcem drużyny (18.7 ppg) oraz najlepszym w walce na tablicach notując średnio 11.6 zbiórek na mecz. W sezonie 1974-1975, awansował z Rakietami do pierwszych playoffów w historii drużyny. W sezonie 1976-77 zespół awansował do finału konferencji. Kolejny sezon okazał się dla Tomjanovicha bardzo pechowy. W czasie meczu z Los Angeles Lakers doszło do bijatyki, w której Rudy został uderzony w twarz, przez co pauzował przez pół sezonu. Jeszcze dziś Tomjanovich ma problemy ze słuchem, spowodowane tamtą bójką. Na parkietach spędził jeszcze trzy sezony które, nie obfitowały w sukcesy. Karierę zakończył 2 października 1981 roku, a jego numer - 45 zawisnął pod dachem hali w Houston 28 stycznia 1982 roku. W latach 1973-1979 co rok uczestniczył w meczu gwiazd.
[edytuj] Kariera Trenerska
Przygodę z trenerką rozpoczął w sezonie 1985-86. Był asystentem trenera Rockets . Posadę pierwszego trenera objął w trakcie sezonu 1991-92, kiedy to rozegrane były już 52 spotkania. Nie udało mu się doprowadzić zespołu do playoff W kolejnym sezonie ta sztuka mu się udała i awansował nawet do półfinału konferencji. W kolejnym sezonie Houston Rockets wygrało aż 58 spotkań sezonu zasadniczego i zdobyło pierwsze w historii klubu Mistrzostwo ligi. Rok później udało się obronić tytuł. Nie udało się to po raz trzeci. W sezonie 1996-1997 podopieczni Tomjanovicha dotarli do finału konferencju zachodniej, w którym ulegli po wyrównanej rywalizacji Utah Jazz. Następne dwa sezony to awans do pierwszej rundy playoff. W latach 1999-2003 Rakiety nie awansowały do playoff a Tomjanovich z powodu choroby musiał ustąpić ze stanowiska trenera. Podsumowując, podczas dwunastu sezonów pracy w Houston doprowadził drużynę siedem razy do fazy playoff i dwa razy do tytułu Mistrzów NBA. Ekipa wygrała 56% spotkań. W 2004 roku został szkoleniowcem Los Angeles Lakers. Obecnie jest na trenerskiej emeryturze.
[edytuj] Osiągnięcia trenerskie
- Mistrzostwo ligi z Houston Rockets w 1994 i 1995 roku
- Najlepszy trener NBA w 1993 roku
- W 1997 trener drużyny zachodu podczas meczu gwiazd
- Złoty medal Letnie Igrzyska Olimpijskie Olimpiady w Sydney
[edytuj] Statystyki
| Sezon | Klub | Średnia punktów |
|---|---|---|
| 1970/1971 | Houston Rockets | 5.3 |
| 1971/1972 | Houston Rockets | 15.0 |
| 1972/1973 | Houston Rockets | 18.7 |
| 1973/1974 | Houston Rockets | 24.5 |
| 1974/1975 | Houston Rockets | 20.7 |
| 1975/1976 | Houston Rockets | 18.5 |
| 1976/1977 | Houston Rockets | 21.6 |
| 1977/1978 | Houston Rockets | 21.5 |
| 1978/1979 | Houston Rockets | 19.0 |
| 1979/1980 | Houston Rockets | 14.2 |
| 1980/1981 | Houston Rockets | 10.5 |
Brown • Cassell • Chilcutt • Drexler • Elie • Herrera • Horry • Jones • Maxwell • Olajuwon (MVP finałów) • Smith • Tabak • Trener Tomjanovich
Brooks • Bullard • Cassell • Cureton • Elie • Herrera • Horry • Jent • Maxwell • Olajuwon (MVP finałów) • Smith • Thorpe • Trener Tomjanovich
