Sławomir Czerwiński

Z Wikipedii

Sławomir Czerwiński (ur. 24 października 1885, zm. 4 sierpnia 1931), polski działacz państwowy, pedagog, minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego.

Był synem urzędnika. Uczęszczał do gimnazjum w Kaliszu, skąd został wydalony w 1905 za wręczenie dyrektorowi petycji z żądaniem spolszczenia szkoły; maturę zdał rok później w IV Gimnazjum w Krakowie. Studiował filologię polską, filozofię i pedagogikę na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzupełniał studia filozoficzne na Uniwersytecie Wiedeńskim. Był nauczycielem języka polskiego w prywatnych szkołach średnich, w latach 1910-1912 w szkole handlowej w Koninie, 1912-1915 w gimnazjum męskim i żeńskich szkołach średnich w Piotrkowie, a 1915-1918 dyrektorem gimnazjum w Ostrowcu. Pracował też nad pracą doktorską Elżbieta z Krasińskich Jaraczewska, którą obronił 19 czerwca 1923 na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W 1919 przeszedł do pracy w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego; zajmował tam kolejno stanowiska starszego referenta, radcy ministerialnego, wizytatora seminariów nauczycielskich, dyrektora departamentu (1928), wreszcie podsekretarza stanu. W kwietniu 1929 został powołany na stanowisko ministra wyznań religijnych i oświecenia publicznego, tekę zachował w kilku kolejnych gabinetach (do końca życia).

Pracował nad usprawnieniem zarówno polskiej oświaty, jak i samego ministerstwa. Uruchomił m.in. Państwowy Instytut Nauczycielski w Warszawie, a także szereg innych instytucji pedagogicznych; w okresie pełnienia przez niego funkcji ministra podjęto prace nad opracowaniem statutu Polskiej Akademii Literatury i Funduszu Kultury Narodowej. Wprowadził do szkolnictwa powszechnego kult osoby marszałka Piłsudskiego.

Źródła:

• Bogdan Nawroczyński, Sławomir Czerwiński, w: Polski Słownik Biograficzny, tom IV, 1938

[edytuj] Główne prace

• O nowy ideał wychowawczy (1934, wyd. 2, rozsz.)