Soemu Toyoda

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Soemu Toyoda, jap. 豊田副武 - Toyoda Soemu (ur. 22 maja 1885 - zm. 22 września 1957) admirał japoński okresu II wojny światowej, głównodowodzący floty japońskiej od maja 1944.

Ukończył Akademię Morską w 1905 (33. promocja) i wstąpił do cesarskiej Japońskiej Marynarki Wojennej. Służył na różnych okrętach (po raz pierwszy na krążowniku "Hashidate" 1905-06), częściej jednak zajmował stanowiska sztabowe. W latach 1916-17 ukończył uzupełniające Kolegium Marynarki (Kaigun Daigakko). Od grudnia 1919 do 1922 był przedstawicielem japońskim w Wielkiej Brytanii. Później m.in. w 1927 był dowódcą krążownika "Yura", w 1931 - pancernika "Hyuga". Od grudnia 1931 w stopniu kontradmirała, służył na stanowisku dowódczym w Sztabie Generalnym marynarki (do 1933), następnie służył na innych stanowiskach sztabowych i dowódczych, a w latach 1935-37 w Ministerstwie Marynarki.

Przed przystąpieniem Japonii do II wojny światowej awansował we wrześniu 1941 do stopnia admirała i został dowódcą bazy morskiej w Kure. W listopadzie 1942 stał się członkiem Najwyższej Rady Wojennej, a w kwietniu 1943 objął dowództwo bazy morskiej w Yokosuka.

Po śmierci admirała Mineichi Koga (a wcześniej - Isoroku Yamamoto), Toyoda został 3 maja 1944 mianowany dowódcą Połączonej Floty. Na okres jego dowództwa przypadły największe bitwy morskie wojny na Pacyfiku, a zarazem największe klęski Japonii. Zaraz po objęciu stanowiska wdrożył on operację A-Go, której celem było doprowadzenie do decydującej bitwy (wzorem bitwy pod Cuszimą), w której pokonana miała być flota amerykańska. 15 czerwca wydał rozkaz do przeprowadzenia tej operacji, jednakże w rezultacie Japończycy ponieśli klęskę w bitwie na Morzu Filipińskim 19-20 czerwca 1944.

25 kwietnia 1945 oprócz dowództwa Floty Połączonej, objął nowo utworzone stanowisko Naczelnego Dowódcy Marynarki, a od 1 maja 1945 także dowódcy Floty Eskortowej. Od 29 maja 1945, zastąpiony na tych stanowiskach przez adm. Jisaburo Ozawę, Toyoda objął stanowisko szefa Sztabu Generalnego Marynarki i ponownie został członkiem Najwyższej Rady Wojennej. Zasiadając w Radzie, oponował przeciwko decyzji cesarza Hirohito podjęcia rozmów kapitulacyjnych po zrzuceniu bomb atomowych na Hiroshimę i Nagasaki w sierpniu 1945. Po wojnie, od 30 listopada 1945 w rezerwie.