Sonata Księżycowa
Z Wikipedii
Sonata Księżycowa - Sonata fortepianowa nr 14 cis-moll op. 27 nr 2 Ludwiga van Beethovena, jedna z najsłynniejszych sonat w historii muzyki. Powstała w latach 1800-1801. Trzydziestoletni kompozytor zadedykował ją swojej ukochanej, Giulietcie Guicciardi.
Nazwa, która przylgnęła do Sonaty, nie została nadana przez samego Beethovena (ten określił ją Sonata quasi una Fantasia - Sonata na kształt fantazji), ale przez poetę i krytyka muzycznego Ludwiga Rellstaba. Według niego, pierwsza część Sonaty przywodzi na myśl odbicie światła księżyca w spokojnej, gładkiej tafli jeziora. (Rellstab miał na myśli Jezioro Czterech Kantonów w Szwajcarii.)
[edytuj] Części Sonaty
- I Adagio sostenuto
- II Allegretto
- III Presto agitato
Księżycowa nie ma klasycznej budowy sonaty. Pominięta jest pierwsza część (szybka), allegro sonatowe. Początkowe Adagio sostenuto odpowiada formalnie części drugiej, powolnej. Beztroskie Allegretto gra rolę Menueta lub Scherza, stojącego zazwyczaj na trzecim miejscu. Finał, Presto agitato ("bardzo szybko i wściekle") kończy dzieło mocnym akcentem.
Posłuchaj lub ściągnij: [1] - Na stronie jest wiele nagrań. Znajdź nagłówek Sonata no.14 in C-sharp minor Op.27 No.2 ("Moonlight") i wybierz któreś z wykonań.
