Song Meiling

Z Wikipedii

Song Meiling (ur. 5 marca 1897 lub 1898 w Szanghaju lub Hainan, zm. 23 października 2003 w Nowym Jorku), żona polityka chińskiego Czang Kaj-szeka, sama również odgrywająca dużą rolę w życiu politycznym Chin.

Była jedną ze słynnych sióstr Song - jedna ze starszych sióstr, Song Qingling, była żoną Sun Yat-sena, współtwórcy współczesnych Chin, prezydenta Republiki.

Studiowała w USA, początkowo w Wesleyan College w Macon (Georgia), następnie w Wellesley College; ukończyła uczelnię w 1917 jako absolwentka filologii angielskiej i filozofii. W 1920 poznała Czang Kaj-szeka; wzięli ślub, kiedy Czang rozszedł się z pierwszą żoną oraz złożył deklarację zmiany wyznania z buddyjskiego na chrześcijańskie.

Po wyjściu za mąż (później znana jako Madame Czang Kaj-szek) zaangażowała się w politykę, była członkiem Yuanu Legislacyjnego (parlamentu) w latach 1930-1932, sekretarzem generalnym Chińskiej Komisji Spraw Aeronautycznych (1936-1938), członkiem Centralnego Komitetu Wykonawczego Kuomintangu (od 1945). Po dojściu męża na szczyty władzy była jego sekretarką, tłumaczką na język angielski oraz doradczynią; w okresie II wojny światowej pracowała nad zbudowaniem międzynarodowej pozycji Czang Kaj-szeka w gronie liderów koalicji antyfaszystowskiej.

Zyskała dużą popularność w Chinach i na świecie. Już w 1937 magazyn "Time" przyznał małżeństwu tytuł "Człowieka Roku" (Man and Wife of The Year). 18 lutego 1943 jako pierwszy przedstawiciel narodu chińskiego (oraz druga kobieta w historii) przemawiała przed Kongresem Stanów Zjednoczonych.

Po 1949 towarzyszyła mężowi w prowadzeniu działalności politycznej na Tajwanie; była jednocześnie m.in. honorową patronką Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża. Jeszcze pod koniec lat 60. znajdowała się w gronie dziesięciu najbardziej cenionych kobiet w USA.

Czang Kaj-szek zmarł w 1975; jego następcą został syn z pierwszego małżeństwa, Chiang Ching-kuo, z którym Song Mailing nie pozostawała w najlepszych stosunkach. Wdowa wyjechała do swojej posiadłości amerykańskiej w Lattingtown (Long Island, Nowy Jork); próbowała powrócić do życia politycznego w 1988, po śmierci Chianga, jednak bez większego powodzenia i ostatecznie osiadła w USA. Ostatni raz była z wizytą na Tajwanie w 1995.

Ostatnie lata życia spędzała z daleka od życia politycznego, zajmowała się m.in. malarstwem; w 2000 przedmiotem głośnej debaty politycznej na Tajwanie stał się jej rzekomy list, w którym miała wyrazić poparcie dla kandydata Kuomintangu na prezydenta Lien Chana przeciwko popularniejszemu, startującemu jako niezależny wieloletniemu działaczowi tej samej partii, Jamesowi Soongowi.

Zmarła w wieku 106 (lub 105) lat w Nowym Jorku.