Statut Organiczny Królestwa Polskiego
Z Wikipedii
Statut Organiczny Królestwa Polskiego - nadany 26 lutego 1832 przez cara Mikołaja I w miejsce zniesionej, po upadku powstania listopadowego, konstytucji z 1815.
Statut znosił dotychczasową unię Królestwa Polskiego z Rosją. Królestwo zostało wcielone do Cesarswa Rosyjskiego i uznane za jedną z jego prowincji. Na mocy postanowień statutu zlikwidowano akt koronacji cara na króla polskiego, odrębnośc wojska i niezależność sędziów. Zawieszono też działalność sejmu.
Car przyrzekł w statucie swobody wyznań religijnych, prawo przenoszenia się, nietykalność wlasności, z zastrzeżeniem groźby jej utraty w wypadku zdrady stanu. Do dalszych wolności, gwarantowanych przez statut, należało zachowanie języka polskiego w urzędach i oddzielnej administracji kraju. Zapowiedziano też utworzenie instytucji samorządowych w miastach i wsiach.
W praktyce postanowienia statutu nie zostały dotrzymane. Działała jedynie Rada Administracyjna pod kierunkiem Iwana Paskiewicza oraz Rada Stanu jako organ doradczy petersburskiej Rady Państwa. W ciągu następnych lat wzmożono działania rusyfikacyjne i unifikacyjne. Stopniowo wprowadzano język rosyjski do urzędów i zlikwidowano odrębność administracyjną Królestwa. W 1837 województwa nazwano guberniami, a komisje wojewódzkie - rządami gubernialnymi. Systematycznie zwiększano kompetencje Rady Administracyjnej i namiestnika. Taka polityka utrzymała się do końca trwania zaboru rosyjskiego na ziemiach polskich.
