Stefan Frankowski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Stefan Frankowski kontradmirał
ur. 4 IV 1887 w Hołowlu zm. 25 IX 1940 w Bielawie
Kariera w Polsce:
dowódca Morskiej Obrony Wybrzeża
• szef Sztabu Kierownictwa MW • komendant Szkoły Podchorązych MW • dowódca dywizjonu torpedowców
Kariera w Rosji:
• oficer nawigacyjny brygady pancerników
Działania wojenne:
I wojna światowa II wojna światowa
Odznaczenia:
Virtuti Militari
Polonia Restituta
Krzyż Walecznych
Krzyż Zasługi
Legia Honorowa

Stefan Frankowski (ur. 4 kwietnia 1887, zm. 25 września 1940) – polski komandor dyplomowany, pośmiertnie awansowany na kontradmirała. Był morskim oficerem pokładowym okrętów nawodnych. W okresie od 1908 do 1918 służył w Imperatorskiej Marynarce Wojennej Rosji i brał udział w I wojnie światowej. Następnie wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego, w którym sprawował funkcje m.in. dowódcy dywizjonu torpedowców, komendanta Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej oraz szefa Sztabu Kierownictwa Marynarki Wojennej. Podczas kampanii wrześniowej w 1939 dowodził Morską Obroną Wybrzeża. Zmarł w niewoli niemieckiej.

[edytuj] Wykształcenie

Stefan Frankowski urodził się 4 kwietnia 1887 w Hołowlu. W 1908 ukończył Morski Korpus Kadetów w Sankt Petersburgu i został promowany na stopień miczmana. Był również absolwentem kursu oficerów nawigacyjnych z 1913. W latach 1924-1925, służąc w polskiej Marynarce Wojennej, odbył francuski kurs "Ecole de guerre navale", po zakończeniu którego otrzymał tytuł oficera dyplomowanego.

[edytuj] Służba wojskowa

Podczas służby w rosyjskiej Marynarce Wojennej pływał jako oficer nawigacyjny na okrętach nawodnych. W 1912 został awansowany na lejtnanta (porucznika marynarki). W I wojnie światowej był oficerem nawigacyjnym brygady pancerników Floty Morza Bałtyckiego. W 1919 zgłosił się do Wojska Polskiego i objął funkcję naczelnika Wydziału Operacyjnego w Sekcji Marynarki w Warszawie. Przez krótki czas był pełniącym obowiązki szefa Sekcji Marynarki. Po jej przekształceniu w Departament dla Spraw Morskich został kierownikiem Wydziału Operacyjnego w Sekcji Organizacyjnej. Przewodził także pracom Komisji Weryfikacyjnej dla Oficerów. Od końca 1919 do połowy 1920 pracował jako oficer do zleceń i przedstawiciel morski w Sztokholmie. Po powrocie do kraju został kierownikiem kursu dla oficerów Korpusu Rzeczno-Brzegowego, a następnie szefem Sekcji Personalno-Szkolnej w Departamencie dla Spraw Morskich. W momencie utworzenia Kierownictwa Marynarki Wojennej w Warszawie otrzymał posadę szefa Wydziału Regulaminów i Wyszkolenia, niedługo potem wyznaczono go szefem Wydziału Organizacyjno-Mobilizacyjnego.

W 1925 przejął dowodzenie dywizjonem torpedowców w Gdyni. Od 1926 do 1929 był komendantem Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Toruniu (od 1928 Szkoła Podchorążych Marynarki Wojennej w Bydgoszczy). W latach 1929-1932 pełnił funkcję szefa Sztabu Kierownictwa Marynarki Wojennej. Został zwolniony ze stanowiska w związku z niezabezpieczeniem dokumentów. W 1933 objął posadę dowódcy Wybrzeża Morskiego. Po jego rozdzieleniu w 1939 dowodził Morską Obroną Wybrzeża w Gdyni. W 1929 został prezesem Komitetu Głównego Funduszu Łodzi Podwodnej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Od 1931 do 1935 przewodniczył Komitetowi Redakcyjnemu "Przeglądu Morskiego". Był także członkiem Rady Głównej Ligi Morskiej i Kolonialnej.

Podczas obrony Wybrzeża w kampanii wrześniowej dowodził całością wojska zgromadzonego na Półwyspie Helskim oraz okrętami minowymi w Zatoce Gdańskiej. 3 września podjął decyzję o ewakuacji Dowództwa Morskiej Obrony Wybrzeża na Hel. Podczas kapitulacji 2 października podejmował, z dowódcą Floty kadm. Józefem Unrugiem, kadm. Herberta Schmundta, dowódcę sił Kriegsmarine w Zatoce Gdańskiej. Następnie przebywał w niewoli niemieckiej w oflagach: X B Nimburg, XVII C Spittal, II C Woldenberg oraz VIII B Silberberg. W 1940 w ciężkim stanie został przewieziony do szpitala w Bielawie, gdzie zmarł 25 września. Po II wojnie światowej jego zwłoki ekshumowano i pochowano na Cmentarzu Wojskowym we Wrocławiu-Oporowie.

Awansował kolejno na polskie stopnie oficerskie:

kapitana marynarki – 1919
majora marynarki
komandora porucznika – 1921
komandora – 1929
kontradmirała – 1946 (pośmiertnie).

[edytuj] Odznaczenia

Złoty Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari (pośmiertnie)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych
Złotym Krzyż Zasługi
Oficeria Legii Honorowej (francuska)

[edytuj] Bibliografia

Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Maria Babnis, Alfons Jankowski, Jan Sawicki. "Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918-1947." Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996. (ISBN 83-86703-50-4)