Timothy Cahill

Z Wikipedii

Timothy (Tim) Joel Cahill (ur. 11 lutego 1979 w Melbourne), piłkarz australijski grający na pozycji pomocnika.

Rodzice Tima nie pochodzą z Australii. Matka pochodzi z wysp Samoa, natomiast ojciec jest Anglikiem. Jako dziecko grał w klubie Balmain Police Boys Club, a był także graczem juniorskich zespołów Sydney FC oraz Sydney Olympic.

Spis treści 1 Millwall FC 2 Everton Liverpool 3 Reprezentacja Australii 4 Kariera klubowa w liczbach

[edytuj] Millwall FC

W 1997 roku Cahill wyprosił u rodziców wyjazd do Anglii, by mógł się tam rozwinąć piłkarsko. Trafił do londyńskiego zespołu, grającego w niższych ligach, Millwall FC. Z czasem stał się podstawowym graczem drużyny, w której przez cały pobyt rozegrał 250 meczów i zdobył 57 bramek. Dużym sukcesem był awans do finału Pucharu Anglii w sezonie 2003/2004, dzięki czemu drużyna Millwall pierwszy raz w historii awansowała do Pucharu UEFA. W lecie 2004 roku Cahill miał odejść do Crystal Palace, jednak w ostatniej chwili szef klubu, Simon Jordan, zablokował transfer, gdyż nie chciał płacić menedżerowi Cahilla. Tim trafił więc do Evertonu Liverpool za 2 mln funtów.

[edytuj] Everton Liverpool

W Premiership Cahill debiutował 30 sierpnia 2004 roku w zremisowanym 0:0 meczu z Manchesterem United na Old Trafford. Tim znakomicie wprowadził się w Premiership i w pierwszym sezonie zdobył w lidze aż 10 goli i był jednym z najskuteczniejszych pomocników w lidze. Został uznany najlepszym piłkarzem sezonu 2004/2005 przez fanów Evertonu, a z zespołem The Toffees awansował do kwalifikacji Ligi Mistrzów. W sierpniu 2005 Cahill przedłużył kontrakt z Evertonem do 2010 roku. 18 stycznia 2006 roku zdobył gola w Pucharze Anglii przeciwko Millwall FC i zrezygnował ze specjalnych celebracji po jego zdobyciu tłumacząc, "że byłby to cios w twarz dla zespołu Millwall".

[edytuj] Reprezentacja Australii

W reprezentacji Australii Cahill zadebiutował 30 marca 2004 roku w wygranym 1:0 meczu z reprezentacją RPA. Wcześniej zagrał w reprezentacji Samoa na poziomie Under-20, a miał wtedy 14 lat. Brał udział w Igrzyskach Olimpijskich w 2000. W 2004 roku został wybrany Piłkarzem Roku Strefy Oceanii, dołączając do takich sław jak Christian Karembeu, Mark Viduka czy Harry Kewell. Zagrał w obu barażowych meczach z reprezentacją Urugwaju i pomógł reprezentacji Australii w awansie do finałów Mistrzostw Świata w Niemczech po dramatycznym konkursie rzutów karnych. Dzięki dobrej postawie w klubie i reprezentacji został oczywiście powołany przez Guusa Hiddinka do 23-osobowej kadry na same finały MŚ. W pierwszym meczu MŚ z reprezentacją Japonii Cahill pojawił się na boisku w 53 minucie, a w 84 oraz 89 dwukrotnie wpisał się na listę strzelców walnie przyczyniając się do historycznego pierwszego triumfu reprezentacji Australii w finałach Mistrzostw Świata. Cahill został także pierwszym piłkarzem, który zdobył bramkę dla Socceroos w historii MŚ. W kolejnych meczach Cahill wychodził już jako zawodnik podstawowej jedenastki. Pomógł w awansie do 1/8 finału, gdzie jednak Australijczycy przegrali 1:0 z Włochami po kontrowersyjm rzucie karnym, podyktowanym w 95 minucie meczu.

[edytuj] Kariera klubowa w liczbach

Sezon	Klub	Kraj	Rozgrywki	Mecze	Bramki
1997/98	Millwall FC	Anglia	Second Division	1	0
1998/99	Millwall FC	Anglia	Second Division	36	6
1999/00	Millwall FC	Anglia	Second Division	45	12
2000/01	Millwall FC	Anglia	Second Division	41	9
2001/02	Millwall FC	Anglia	First Division	43	13
2002/03	Millwall FC	Anglia	First Division	11	3
2003/04	Millwall FC	Anglia	Football League Championship	40	9
2004/05	Everton Liverpool	Anglia	Premiership	33	10
2005/06	Everton Liverpool	Anglia	Premiership	32	6
			Łącznie w Premiership	55	16