Wilczy bilet
Z Wikipedii
Wilczy bilet - ograniczenie praw osobistych obywatela przez wydanie mu zakazu zamieszkania w niektórych miejscach, bądź podjęcia nauki lub pracy w określonych szkołach lub zakładach. Określenie używane także wobec decyzji administracyjnych zmuszających do emigracji.
Wilczy bilet był stosowany zarówno w Imperium Rosyjskim, jak i później ZSRR (nazywany tam po rosyjsku волчий билет), m.in. jako zakaz zamieszkania w promieniu do 100 km od większych miast i wywołując efekt "sto pierwszego kilometra", a także w innych krajach.
W Polsce na przykład, po wydarzeniach marcowych w 1968, niektórzy uczestniczący w nich studenci otrzymali "wilczy bilet" w postaci zakazu studiowania gdziekolwiek w Polsce (nie było wówczas z wyjątkiem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego żadnych innych uczelni niepublicznych i władze komunistyczne mogły łatwo taki zakaz egzekwować). W tym samym czasie wielu obywateli polskich pochodzenia żydowskiego zmuszonych zostało do emigracji z Polski: wydano im paszporty ważne tylko w jedną stronę - na wyjazd z Polski. Podobne metody zastosowano po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce w 1981 wobec niektórych internowanych działaczy "Solidarności" oraz osób skazanych[1] za "działalność antypaństwową". Paszport ważny tylko na wyjazd z Polski miał - zamiast stosowanej w zwykłych paszportach tamtego okresu standardowej adnotacji "z prawem jednokrotnego przekroczenia granicy polskiej oraz powrotu" - miał podobnie brzmiącą adnotację, ale bez ostatnich dwóch wyrazów. Dodatkowo miał adnotację, zalecającą posiadaczowi, po dotarciu do kraju docelowego, wymianę dokumentu na tzw. paszport konsularny.
Świadectwa wydawane w związku z decyzją polskiego Ministerstwa Edukacji z roku 2006 (o przyznaniu matur osobom, które zaliczyły nie wszystkie egzaminy maturalne) uznawane są niekiedy za niezamierzony przez władze "wilczy bilet" - "maturę drugiego gatunku", która niektórym maturzystom zamiast ułatwić, w rzeczywistości utrudnia start na studia wyższe.
[edytuj] Przypisy
- ↑ w przypadku skazanych, którzy otrzymywali niejednokrotnie wyroki wydane w trybie doraźnym, a więc nie mniejsze niż trzy lata więzienia, amnestia z roku 1983 jedynie zmniejszała wyrok i propozycja "wilczego biletu" w postaci paszportu w jedną stronę była jedynie alternatywą dalszych represji, bowiem z mocy dekretu Rady Państwa PRL reszta wyroku nie była im darowana, a jedynie "zawieszona"
