Wojciech Nowopolski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Wojciech Nowopolski (ur. 1508 w Nowopolu nad Pilicą, w dzisiejszym Koniecpolu, zm. 1558 w Krakowie), znany też jako Albertus Novicampianus, doktor medycyny, filolog i teolog.

Spis treści

1 Biografia
2 Twórczość
3 Dzieła
4 Wiersze o Wojciechu Nowopolskim
5 Żródła

[edytuj] Biografia

Ojciec Wojciecha Nowopolskiego, Mikołaj, był chłopem pańszczyźnianym majątku Koniecpolskich. Brat Paweł Kampian (ur. 1527, zm. 21 listopada 1600) był zamożnym lekarzem i od 1584 roku członkiem Rady Miejskiej w Lwowie.

Wojciech ukończył studia wyższe na Akademi Krakowskiej w 1532 roku. Potem zająl stanowisko profesora. Na początku zajmował się medycyną, a następnie był wykładowcą Greki. Pod koniec swojej pracy naukowej poświecił się teologii.

W latach 1553-1557 był nauczycielem Jana II Zygmunta, syna króla węgierskiego Jana.

Zmarł w 1558 roku w Krakowie i został pochowany w kościele św. Trójcy pod kolumną, wspierającą przedsionek grobowca św. Jacka. Znajduje się tam napis:

Wojciechowi Nowopolskiemu, znakomitemu nauką i nieskazitelnośią,
profesorowi Akademii i sławnemu nauczycielowi Jana Zygmunta,
króla węgierskiego, kładą żałobą okryci przyjaciele.

[edytuj] Twórczość

Pierwsza jego praca naukowa pt. De accentibus et recta pronunciatione opusculum wydana została w roku 1548. Jego najbardziej znaną publikacją z zakresu medycyny jest niewątpliwie Fabricatio hominis ( O budowie człowieka), która została wydana w roku 1551. Był to pierwszy podręcznik anatomii w Polsce. Książka zawiera liczne fragmenty na temat serca i naczyń krwionośnych oraz krążenia. Do swojego dzieła dołączył Oratio de laude physicae ( Pochwała fizyki) oraz Dissertatio [...] utrum cor an iecur in formatine foetus consistet prius (Rozprawa o tym, czy w płodzie kształtuje się najpierw serce czy wątroba.

W teologi zasłużył się kilkoma publikacjami. Z głeboką rozwagą napisał Scopus biblicus [...] cum annotationibus summam doctrinae Christanae complectentibus (Posiew biblijny...) w 1553, która zawiera podsumowanie nauki chrześcijańskiej.

Potem ukazało się O dwu władzach rządzących światem, duchownej mianowicie i królewskiej, i o tym jakie są ich obowiązki, a także o wielu inych rzeczach, które w obecnym wieku wywołują wiele rozpraw i walk z niemałą szkodą dla Chrześcijaństwa.

Jego kolejna praca, Oratio [...] de corruptissimis eius saeculi moribus et variis turbulentisque in religione Christiana doctrinis (O wielkim zepsuciu obyczajów tego wieku i o różnych naukach wprowadzających zamęt w religię chrześcijańską: i jak winien się wobec nich zachować człowiek pobożny), wydana została w roku 1557.

Rok po jego śmierci ukazało się jego ostatnie dzieło pt. Apologia pro catholica fide et doctrina de veritate corporis Christi Jesu in Eucharistia, de ceterisque Sacramentis. Liturgiae item seu Missae Sacrificio, ac aliis fere omnibus quae hoc saeculo controvertuntur (Apologię wiary katolickiej i nauki o prawdziwym Ciele Chrystusowym w Eucharystii, o innych sakramentach; Liturgię czyli o Ofierze Mszy św., i o innych prawdach - prawie wszystkich - spornych w obecnym wieku.).

Poza tym istnieją dwa rękopisy Commentarius in Evang. Johannis i De potestate gemina, qua regitur mundus. Wszystkie jego dzieła zostały najpierw wydane w Krakowie, Scopus biblicus i De corruptissimis eius saeculi moribus... zostały w tamtych czasach również wydane zagranicą, między innymi w Antwerpii i Kolonii.

[edytuj] Dzieła

De accentibus et recta pronunciatione opusculum (1548)
Fabricatio hominis (1551)
Scopus biblicus... (1553)
O dwu władzach rządzących światem,...
Assertio quorundam... (1555)
De corruptissimis eius saeculi moribus... (1557)
Apologia pro catholica fide... (1559)
Commentarius in Evang. Johannis
De potestate gemina, qua regitur mundus

[edytuj] Wiersze o Wojciechu Nowopolskim

Mikołaj z Bodzentyna, doktor teologii, kanonik wrocławski i poeta, napisał:

Niegdyś Herkules otrzymał najwyższą sławę,
Uwalniając dawne wieki od srogich zwierząt.
Niechże Wojciech otrzyma nagrodę wdzięcznego umysłu,
Bo wierzenia ojców umocnił usilną pracą.

Benedykt Herbest, polski pisarz z okresu renesansu, poświęcił jemu następujący wiersz.

Wy, którzy rwiecie piękne kwiaty na zielonej łące,
Zerwijcie i tę lilię z Nowego Pola.

[edytuj] Żródła

Szymon Starowolski, Setnik pisarzów polskich albo pochwały i żywoty stu najznakomitszych pisarzów polskich, Kraków 1970
Gabryjel Korbut, Literatura Polska, od początków do wojny światowej, Tom I, Warszawa 1929
Aleksander Brückner, Dzieje Kultury Polskiej Tom II, Kraków 1930