Zygmunt Łempicki
Z Wikipedii
Zygmunt Łempicki (ur. 11 maja 1886 w Sanoku, zamordowany 21 czerwca 1943 w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu), profesor literatury niemieckiej, teoretyk literatury.
W latach 1904-1908 studiował filologię germańską i klasyczną na Uniwersytecie Jana Kazimierza, a także filozofię u Kazimierza Ajdukiewicza. Studia uzupełniał w Berlinie i Getyndze. Pracował jako nauczyciel gimnazjalny we Lwowie. W 1916 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim, od 1919 był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, kierownikiem katedry literatury i języka niemieckiego. Należał m.in. do PAU, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Towarzystwa Naukowego Lwowskiego, Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, Polskiego Towarzystwa Neofilologicznego.
Był żonaty z Marią Wandą z Rehmanów (ur. 1888, zm. 1967), córką geografa, profesora Uniwersytetu Lwowskiego Antoniego Rehmana.
Publikował recenzje teatralne, muzyczne i literackie, a także artykuły dotyczące polityki i życia społecznego i gospodarczego na łamach m.in. "Pamiętnika Literackiego", "Ruchu Literackiego", "Kuriera Polskiego" i "Kuriera Warszawskiego". Redagował wydawanie encyklopedii młodzieżowej Świat i życie (pięć tomów, 1933-1936).
Niektóre prace:
- W sprawie uzasadnienia poetyki czystej (1921)
- Idea a osobowość w historii literatury (1920)
- Literatura, poezja, życie (1936)
- Pozytywizm, neoidealizm i neopozytywizm w historii literatury (1939)
- Twórca i dzieło w poezji (1948)
- Osnowa, wątek, motyw (1926)
- Geschichte der deutschen Literaturwissenschaft (1920)
- Renesans, Oswiecenie, Romantyzm (1923).
Źródła:
- biografia w: Zygmunt Łempicki, Wybór pism, t. 1-2, Warszawa 1966
- Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny, Warszawa 1984
