แมคดอนเนลล์ ดักลาส ดีซี-10
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
แมคดอนเนลล์ ดักลาส ดีซี-10 (McDonnell Douglas DC-10) ดีซี-10 เริ่มบริการผู้โดยสารครั้งแรกโดยสายการบินอเมริกันแอร์ไลน์และยูไนเต็ดแอร์ไลน์ เมื่อ สิงหาคม ค.ศ. 1971 ดีซี-10 มีพิสัยบินปานกลาง-ไกล และได้ทำการผลิตออกมาอีกหลายรุ่น ดีซี-10-30 มีพิสัยบินปานกลาง ส่วน รุ่น ดีซี-10-40 มีพิสัยการบินไกลสำหรับบินข้ามทวีป
[แก้] รายละเอียด ดีซี-10
- ผู้สร้าง: บริษัท แมคดอนเนลล์ ดักลาส (สหรัฐอเมริกา)
- ประเภท: เจ๊ตโดยสารลำตัวกว้าง พิสัยบินปานกลาง-ไกล เจ้าหน้าที่ 3 นาย อัตราผู้โดยสารสูงสุด 380 ที่นั่ง
- เครื่องยนต์: เทอร์โบแฟน เจเนอรัล อีเล็กตริค ซีเอฟ 6-6 ดี แรงขับ 18,144 กิโลกรัม หรือ
- แพรทท์ แอนด์ วิทนีย์ เจดี 9 ดี-20 แรงขับ 22,000 กิโลกรัม หรือ
- แพรทท์ แอนด์ วิทนีย์ เจดี 9 ดี-59 เอ แรงขับ 24,040 กิโลกรัม จำนวน 3 เครื่อง
- กางปีก: 50.42 เมตร
- ยาว: 55.29 เมตร
- สูง: 17.68 เมตร
- พื้นที่ปีก: 364.3 ตารางเมตร
- น้ำหนักเปล่า: 118,597 กิโลกรัม
- น้ำหนักบรรทุกสูงสุด: 48,330 กิโลกรัม
- น้ำหนักวิ่งขึ้นสูงสุด: 256,280 กิโลกรัม
- อัตราเร็วเดินทางขั้นสูง: 956 กิโลกรัม/ชั่วโมง
- อัตราเร็วเดินทางไกล: 870 กิโลเมตร/ชั่วโมง
- อัตราไต่ขั้นต้น: 11.8 เมตร/วินาที
- พิสัยบิน: 9,970 กโลเมตร เมื่อมีน้ำหนักบรรทุกสูงสุด
- 11,910 กิโลเมตร เมื่อบรรทุกเชื้อเพลิงสูงสุด
[แก้] อ้างอิง
- ↑ อภิวัตน์ โควินทรานนท์,อากาศยาน1979ฉบับเครื่องบิน,เอวิเอชั่น ออบเซิร์ฟเวอร์,กรุงเทพ,2522
 |
แมคดอนเนลล์ ดักลาส ดีซี-10 เป็นบทความเกี่ยวกับ เทคโนโลยี หรือ สิ่งประดิษฐ์ ที่ยังไม่สมบูรณ์ ต้องการตรวจสอบ เพิ่มเนื้อหา หรือเพิ่มแหล่งอ้างอิง คุณสามารถช่วยเพิ่มเติมหรือแก้ไข เพื่อให้สมบูรณ์มากขึ้น ข้อมูลเกี่ยวกับ แมคดอนเนลล์ ดักลาส ดีซี-10 ในภาษาอื่น อาจสามารถหาอ่านได้จากเมนู ภาษาอื่น ด้านซ้ายมือ |
