Impressionisme
vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.
Impressionisme was 'n 19de eeuse kunsbeweging wat begin het as 'n los genootskap van kunstenaars wat in Parys gesetel was, wat begin het om hul werk in die jare 1860 in die openbaar uit te stal.
Die naam van die beweging is afgelei van Claude Monet se Impression, soleil levant (Indruk, sonopkoms). 'n Kunskritikus Louis Leroy het onwetend hierdie "isme" laat ontstaan in 'n satiriese resensie wat gepubliseer is in Le Charivari.
Die invloed van Impressionistiese denke het buite die kuns wêreldversprei en aanleiding gegee tot Impressionistiese musiek en Impressionistiese literatuur.
Kenmerke van impressionistiese skilderkuns sluit ondermeer die volgende in: sigbare kwasmerke, helder kleure, oop komposisie, klem op die veranderings van lig met tyd, gewone onderwerpe en ongewone aansigte.
Impressionisme beskryf ook kuns in hierdie styl, maar na die laat 19de eeuse tydperk.
[wysig] Oorsig
Die eerste impressioniste was radikaliste in hulle tyd en hulle het die skilderreëls van akademiese skilderkuns verontagsaam. Hulle het begin deur hul skilderkuns te dryf deur klem op kleure, eerder as lyn, te plaas en is hierin beïnvloed deur die werk van skilders soos Eugene Delacroix. Daar is ook begin om unieke werkwyse te gebruik deur werk soos stillewes en portrette buite die ateljee te skilder. Die tegnieke van impressionisme het geleidelik meer spesifiek tot die die beweging geraak en aanhangers daarvan het beweer dat dit 'n ander manier van sien behels het. Hulle het en plein ai (in die buitelug) geskilder eerder as binne 'n ateljee soos die gewoonte was en het oomblikke en verbygaande aspekte van sonlig vasgevang.
Teen die laaste jare van die 19de eeu het die publiek geglo dat hierdie kunstenaars 'n vars en oorspronklike vernuftige visie vasgevang het, al het dit nie die goedkeuring van die kunsstigting weggedra nie. Die impressioniste het skoonheid beskou in eerlike / opgerte houdings (candid poses) en komposisies in die speel van lig en in die helder en wisselende gebruik van kleur.
Impressionistiese skilderye word gekenmerk deur kort gebroke kwasaanwending van suiwer ongemengde kleur. Komposisies is vereenvoudig en skeppend met die klem op die geheelheid eerder as op besonderhede. Kwasaanwending het al hoe meer sigbaar begin raak as deel van die komposisie, in teenstelling met die tegniek van die tyd waar 'n amper gladde afwerking op die doek verkry is sonder sigbare kwasmerke.
Impressionisme het opgang gevind toe ander skilders ook ander metodes van skilder ondersoek het deur weg te beweeg van die onderwerpe, vorms en gewoontes wat die kunsmark op daardie tydstip oorheers het, byvoorbeeld Edvard Munch. Deur die kern van kunstige skepping te plaas op die oog wat die onderwerp aanskou, eerder as op die onderwerp self en deur 'n verskeidenheid tegnieke en gestaltes, het impressionisme aanleiding gegee tot die ontstaan van verskeie ander bewegings wat sou volg. Hierdie sluit in na-impressionisme, Fauvisme, Kubisme en individuele skilders wat nie deel was van 'n presiese leerskool nie, byvoorbeeld Paul Gauguin, Vincent van Gogh en Paul Cezanne.
