Άβαροι
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Οι Άβαροι υπήρξαν ένας νομαδικός λαός της Ευρασίας, που εμφανίστηκε στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη κατά τον 6ο αιώνα. Κυριάρχησαν στην πεδιάδα της Παννονίας μέχρι τον 9ο αιώνα. Σύμφωνα με τους συγγραφείς της εποχής, μιλούσαν την ίδια γλώσσα με τους Ούννους αλλά είχαν μακριά μαλλιά, στολισμένα με κορδέλες σε δύο πλεξούδες, μία συνήθεια που υιοθέτησαν από τους Τούρκους.
[Επεξεργασία] Ιστορία
Όπως και οι μεταγενέστεροι Μογγόλοι, οι Άβαροι ανήκαν στην ομάδα φυλών Ξιανμπέι και είναι η πρώτη ιστορικά εξακριβωμένη Μογγολική φυλή. Υποχρεώθηκαν να στραφούν προς τα δυτικά, όταν η Σασσανιδική Περσία, συμμαχώντας με τους Τούρκους κατανίκησε τους Ευθαλήτες (ή Εφταλήτες) κατά τη δεκαετία του 550 μ.Χ.. Εισήλθαν στην Ευρώπη κατά τον 6ο αιώνα υποτάσσοντας διάφορα Ουνικά φύλο καθ’ οδόν. Αφού ο Ιουστινιανός εξαγόρασε την ειρήνη μαζί τους, κινήθηκαν βόρεια προς τη Γερμανία, όπως είχε κάνει και ο Αττίλας ένα αιώνα νωρίτερα, φτάνοντας τελικά μέχρι τη Βαλτική θάλασσα.
Καθώς η χώρα ήταν ακατάλληλη για το νομαδικό τρόπο ζωής τους και οι Φράγκοι αποδείχθηκαν ένας επικίνδυνος αντίπαλος, εγκαταστάθηκαν τελικά στην πεδιάδα της Παννονίας, που τότε ελέγχονταν από δύο Γερμανικά φύλα, τους Λομβαρδούς και τους Γέπιδες. Συμμαχώντας με τους Λομβαρδούς, κατέστρεψαν τους Γέπιδες και σχημάτισαν ένα κράτος στην κοιλάδα του Δούναβη. Γύρω στα 568 ανάγκασαν και τους Λομβαρδούς να φύγουν και να δοκιμάσουν την τύχη τους στη Βόρεια Ιταλία, μια εισβολή που σημάδεψε την τελευταία φάση της Μεγάλης Μετανάστευσης των Λαών.
Στα 568 κατέλαβαν και τη Δαλματία, κόβοντας τη χερσαία οδό επικοινωνίας του Βυζαντίου με τη Βόρεια Ιταλία και την Δύση. Όταν το Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος δεν μπορούσε πια να εξαγοράσει τους Άβαρους, εκείνοι άρχισαν τις επιδρομές και στα Βαλκάνια. Οι Βυζαντινοί αρχικά αντιστάθηκαν με επιτυχία, καταδιώκοντας τον αντίπαλο ακόμη και πέρα από το Δούναβη, στην καρδία της χώρας του, αλλά η εξέγερση του στρατού στα 602, η Περσική εισβολή κι ένας εμφύλιος πόλεμος έδωσε στους Άβαρους ελευθερία κινήσεων στα ανυπεράσπιστα Βαλκάνια. Οι τελευταίοι δοκίμασαν και μια εισβολή στη Βόρεια Ιταλία το 610.
Στα 626, οι Άβαροι και οι Πέρσες πολιόρκησαν χωρίς επιτυχία την Κωνσταντινούπολη. Μετά την αποτυχία αυτή, οι Άβαροι αποσύρθηκαν στην Παννονία, αφήνοντας τη Βαλκανική στα χέρια Σλαβικών φυλών, τους οποίους ούτε οι ίδιοι, ούτε οι Βυζαντινοί μπορούσαν πια να ελέγξουν. Οι περισσότεροι υποτελείς των Αβάρων λαοί ανεξαρτητοποιήθηκαν και μόνον η Παννονία παρέμεινε κάτω από τον άμεσο έλεγχό τους.
Στις αρχές του 9ου αιώνα, εσωτερικές έριδες και εξωτερικές πιέσεις άρχισαν να υπονομεύουν το κράτος των Αβάρων. Τελικά, στη δεκαετία του 810, μοιράστηκε ανάμεσα στους Φράγκους υπό τον Καρλομάγνο και την πρώτη Βουλγαρική αυτοκρατορία υπό τον Κρούμο. Η παρουσία τους στην Παννονία επιβεβαιώνεται μέχρι και τα 871, αλλά κατόπιν το όνομά τους εξαφανίζεται από τα χρονικά. Κατά πάσα πιθανότητα οι Άβαροι αναμίχθηκαν με τους Σλάβους που δημιούργησαν νέα κράτη στην περιοχή. Οι υποτιθέμενοι απόγονοί τους, οι Στσέκελι (που λέγεται ότι διατήρησαν το Αβαρικό τοτέμ του δράκοντα μέχρι και τον 15ο αιώνα) μετεγκαταστάθηκαν στην Τρανσυλβανία κατά τον 12ο αιώνα.
Κατά μία θεωρεία, οι Άβαροι ήταν αυτοί που έφεραν τον αναβολέα στην Ευρώπη. Πολλοί το αμφισβητούν και προτείνουν διάφορους άλλους υποψήφιους, μεταξύ των οποίων και τους Ούννους.
[Επεξεργασία] Ανθρωπολογική προέλευση
Ο τόπος προέλευσης των Άβαρων γενικά προσδιορίζεται στην ευρύτερη περιοχή της Κεντρικής Ασίας. Οι σκελετοί που βρέθηκαν σε Αβαρικούς τάφους στην Ευρώπη παρουσιάζουν ποικιλία ανθρωπολογικών στοιχείων, συμπεριλαμβανομένων Μογγολικών χαρακτηριστικών, ενώ περιέχουν αντικείμενα που μαρτυρούν Εβραϊκές επιρροές. Μια γενικά αποδεκτή ερμηνεία δεν υπάρχει. Κάποιοι επιστήμονες το αποδίδουν στους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στην περιοχή του Καυκάσου, όπου οι Χαζάροι, φαίνεται πως κάποτε υιοθέτησαν τον ιουδαϊσμό, προκειμένου να παραμείνουν ουδέτεροι ανάμεσα στο Χριστιανικό Βυζάντιο και το Μουσουλμανικό Χαλιφάτο.
