Κηδεία
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Με τον όρο γενικά κηδεία ονομάζεται το σύνολο εκείνο των φροντίδων και τελετών -σύμφωνα με καθιερωμένα και νόμιμα έθιμα- για κάποιον νεκρό. Ετυμολογικά η λέξη προέρχεται από το ρήμα «κήδομαι» που σημαίνει στη νεοελληνική φροντίζω, επιμελούμαι τινός. Παράγωγες επίσης λέξεις ο κηδεμών, η κηδεμονία.
Πίνακας περιεχομένων |
[Επεξεργασία] Η κηδεία στην αρχαία Ελλάδα
Η κηδεία στους αρχαίους Έλληνες περιελάμβανε την πρόθεση, την εκφορά και την ταφή. Πρόθεση ήταν η εναπόθεση του στολισμένου νεκρού στη νεκρική κλίνη και η θρηνωδία των οικείων του. Η εκφορά ήταν η μετά την πρόθεση τελετή της μεταφοράς της σορού του νεκρού από της οικίας του στον τόπο της ταφής του. Και η ταφή ήταν η τελετή του ενταφιασμού του.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτή η διαδικασία ακολουθείται στην Ελλάδα πιστά μέχρι και σήμερα.
[Επεξεργασία] Το Εκκλησιαστικό δίκαιο για την κηδεία
Το Κανονικό Δίκαιο της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας που αποδίδει ιδιαίτερη τιμή στη τελετή της εκκλησιαστικής κήδευσης των Χριστιανών σύμφωνα προς το Δόγμα, απαγορεύει τέλεση εκκλησιαστικής κηδείας παρουσία ιερέα άνευ προηγουμένης αδείας (απόφασης προς εκκλησιαστική κήδευση) σε ορισμένες περιπτώσεις:
- Σε αβάπτιστα βρέφη,
- Σε αφορισμένους,
- Σε μη Χριστιανούς γενικά,
- Σε αποθανόντες από μονομαχία ή εκ τραυμάτων που οφείλονταν σε μονομαχία και
- Στους αυτόχειρες.
[Επεξεργασία] Η σημερινή πρακτική
Πριν την κηδεία προηγείται η ανάρτηση σχετικού αγγελτηρίου (νεκρόσημο) με το οποίο αναγγέλλεται η κηδεία στη συνοικία του αποθανόντος.
Η κηδεία σήμερα γίνεται στο νεκροταφείο, με εξαίρεση την πρόθεση, δηλαδή το κλάψιμο του νεκρού, το οποίο γίνεται στο σπίτι που ζούσε. Σημαντικό κομμάτι της ελληνικής παράδοσης είναι το μοιρολόι, τα θλιβερά τραγούδια που τραγουδούσαν οι οικείοι του νεκρού μαζί με τη μοιρολογίστρα.
Σε εκκλησία συνήθως δίπλα στο νεκροταφείο οι συγγενείς και φίλοι παρακολουθούν ειδική λειτουργία, μπροστά στο φέρετρο. Με το τέλος της λειτουργίας, γίνεται η ταφή.
Αμέσως μετά την ταφή, οι συγγενείς και όσοι παρέστησαν στην κηδεία, πηγαίνουν για τον "καφέ της παρηγοριάς". Εκεί σερβίρεται καφές (τούρκικος/ελληνικός), κονιάκ και παξιμάδια.
Μετά την κηδεία, σε τρεις, στις σαράντα ημέρες και στη συνέχεια κάθε χρόνο γίνεται το μνημόσυνο. Οι συγγενείς του νεκρού για ορισμένο χρονικό διάστημα βρίσκονται σε πένθος, κατά τη διάρκεια του οποίου, οι γυναίκες φορούν μαύρα.
[Επεξεργασία] Άλλα ταφικά έθιμα
Τα ταφικά έθιμα διαφέρουν από λαό σε λαό και έχουν μεταβληθεί στη διάρκεια των χρόνων. Ενδεικτικά αναφέρονται:
- Καύση αντί για ταφή των νεκρών
- Ταρίχευση και μουμιοποίηση από τους Αρχαίους Αιγυπτίους
- Ταφή πολεμιστών σε τύμβο
- Διαφορετικά έθιμα για το πένθος
