Ναβαταίοι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ναβαταίοι: (Μπενή νάμπατ) Αρχαίος αραβικός λαός - Βασίλειο. Τους αναφέρει ο Στράβων (παραγρ.67) ως "Αράβιο έθνος". Κατοικούσαν στη "Πετραία Αραβία" (ορεινή), την σημερινή περιοχή από τον Κόλπο της Άκαμπα στην Ερυθρά μέχρι την Νεκρά Θάλασσα και κυριάρχησαν σε όλη τη βόρεια Αραβία.

Γενάρχης του βασιλείου τους φέρεται κατά τη Παλαιά Διαθήκη (Γεν. 25,13) ο Ναβαϊώθ, πρωτότοκος του Ισμαήλ, γιού του Αβραάμ και της Άγαρ εξ ου και οι Άραβες καλούνται γενικευμένα στη βυζαντινή περίοδο Αγαρηνοί. Στις σφηνοειδείς επιγραφές του Σαρδανάπαλου Ασουρμπανιπάλ καλούνται Ναμπαιταίοι (Ναμπαιτάϊ).

Οι Ναβαταίοι πολέμησαν κατά των Σελευκιδών, των Ιουδαίων και των Ρωμαίων από Πομπηίου μέχρι του Τραϊανού που τους υπέταξε. Επί αιώνες ασκούσαν το διαμετακομιστικό εμπόριο μεταξύ Αιγύπτου και Μεσοποταμίας. Πρωτεύουσα είχαν την Πέτρα (με ελάχιστα ερείπια σήμερα). Οι Ναβαταίοι μοναρχούντο αλλά οι θεσμοί τους επαινούντο από τους Αρχαίους. Παρά τον Βασιλέα υπήρχε αιρετός Βασιλεύς (σαν Επίτροπος) καλούμενος "αδελφός". Ο Στράβων τους αποκαλεί "σώφρονες" και οικονόμους. Δούλους είχαν ελάχιστους, αλληλοεξυπηρετούμενοι και αυτοδιάκονοι. Περίεργο το έθιμό των γευμάτων με 13 διαιτυμόνες και 2 μουσουργούς. Έπιναν κατα Στράβωνα "ουδείς πλέον των ένδεκα ποτηρίων". Ο Βασιλεύς έδινε ευθύνες στο δήμο. Οι πόλεις τους ήταν ατείχιστοι, διάγοντες εν ειρήνη. Δεν παρήγαν λάδι. Θρησκεία τους η ηλιολατρεία και αστρολατρεία. Ίδρυαν βωμούς στα δώματα των οικιών τους "σπεύδοντες καθ' εκάστη λιβανωτίζοντες". Τους νεκρούς, τους περιφρονούσαν "ίσα κοπρίαις" διότι "νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι" κατά Ηράκλειτο.

Στην εποχή της Καινής Διαθήκης η κυριαρχία των Ναβαταίων έφθανε ανατολικά της Δαμασκού όπου φαίνεται υπήρχε αντιπρόσωπος του Βασιλιά τους Αρέτα (Β' Κορινθ. 11,32), ο Απόστολος Παύλος φέρεται να έμεινε στη περιοχή των Ναβαταίων κατά την επιστροφή του (Γαλάτες 1,17).