Οκτάβ Μιρμπώ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Οκτάβ Μιρμπώ (Octave Mirbeau)

Ο Οκτάβ Μιρμπώ (Octave Mirbeau, (16 Φεβρουαρίου 1848 - 16 Φεβρουαρίου 1917) ήταν Γάλλος λογοτέχνης.

[Επεξεργασία] βιογραφία

[Επεξεργασία] Η ζωή του

Γεννήθηκε στις 16 Φλεβάρη 1848 στο Καλβαντός και απεβίωσε την ίδια μέρα το 1917 στο Παρίσι. Ο πατέρας του, αξιωματικός του υγειονομικού, μοναρχικών φρονημάτων, η μητέρα του, κόρη συμβολαιογράφου. Στις 12 Οκτώβρη 1859 ο νεαρός Μιρμπώ μπαίνει εσωτερικός στο ιησουιτικό κολέγιο του Σαιν-Φρανσουά Ξαβιέ ντε Βαν. Θα μείνει εκεί μέχρι τα μέσα του 1862 και θα περιγράψει την οδυνηρή εμπειρία του σε άρθρο που δημοσιεύει στη Ζουρνάλ της 10-1-1901, με τον εύγλωττο τίτλο: "Αυτοί που απολιθώνουν τις ψυχές". Το 1866 γράφεται στη νομική σχολή στο Παρίσι χωρίς να παρακολουθεί και κάνει ζωή μποέμ. Όταν ξεσπάει ο γαλλοπρωσικός πόλεμος το 1870, ο Μιρμπώ κατατάσσεται στη φρουρά του Ορν και γίνεται υπαξιωματικός. Με την κατάρρευση όμως του γαλλικού στρατού, ο Μιρμπώ βρίσκεται άρρωστος στο νοσοκομείο της Αλανσόν, όπου θεωρείται λιποτάκτης. Αφού, μετά από είκοσι μήνες κράτησης αθωώνεται, τελικά, τον Σεπτέμβρη του 1872, εγκαθίσταται στο Παρίσι, όπου, ασκώντας λογοτεχνική κριτική σε εφημερίδες, υπερασπίζεται με πάθος τον Μανέ, τον Σεζάν και τον Μονέ. Το 1877, κρίσιμη χρονιά για τη Δημοκρατία, η δεξιά κυβέρνηση διορίζει τον Μιρμπώ στη νομαρχία της Αριέζ, το μήνα Μάιο. Τον Δεκέμβρη όμως η δημοκρατική κυβέρνηση τον απολύει. Αρχίζει να παίζει στο χρηματιστήριο και έχει μια παθιασμένη και άτυχη ερωτική σχέση με μια άγνωστη γυναίκα. Στη συνέχεια εγκαταλείπει το Παρίσι, και πηγαίνει μόνος του στη Βρετάνη , όπου αγοράζει ένα αλιευτικό σαρδέλας και μένει δεκαοχτώ μήνες περίπου. Στα 1887 παντρεύεται την πρώην θεατρίνα Αυγουστίνα Τουλέ διατηρώντας τις επιφυλάξεις του σχετικά με τις δυνατότητες να ευδοκιμήσει η συγκατοίκηση δύο ανθρώπων διαφορετικού φύλου. Τα επόμενα χρόνια θα είναι δύσκολα, αφού η ηθική κρίση που περνά συνοδεύεται και από μια συζυγική. Πλούσιος πλέον, το 1901 εγκαθίσταται στο Παρίσι.

[Επεξεργασία] Το έργο του

Η ερμηνεία που αποδίδει στην ιδιότητα του ηθοποιού σ'ένα άρθρο στη Φιγκαρό στις 26 Οκτώβρη 1882, προκαλεί σκάνδαλο: Το 1883 εκδίδει ένα συλλογικό εβδομαδιαίο έντυπο, τους Μορφασμούς, μια ανεπιτυχής και άκομψη απόπειρα υπεράσπισης της κληρονομιάς του στρατηγού Μπουλανζέ. Έρχεται αντιμέτωπος με την πλουτοκρατία και επιτίθεται κατά των Εβραίων. Το 1887 δημοσιεύει 21 παραμύθια. Με το μυθιστόρημά του Ο Γολγοθάς το 1887 ο Μιρμπώ μεταμορφώνεται, περιγράφοντας τις απογοητεύσεις και την απομυθοποίηση του εθνικισμού που έχουν ως κατάληξη τον πόλεμο. Με τον Αβά Ζυλ γίνεται όμως ο Μιρμπώ το 1888 ένας σημαντικός συγγραφέας. Την επόμενη χρονιά, δημοσιεύεται ο Σεβαστιανός Ροκ, ένα έργο αυτοβιογραφικής έμπνευσης και ταυτόχρονα με έντονα αντιπολεμικό χαρακτήρα. Στη συνέχεια, τάσσεται υπέρ της "επανακατάκτησης του ατόμου" και πιστεύει μόνο σε μια ατομικιστική οργάνωση. Στην υπόθεση Ντρέυφους το 1896, ο Μιρμπώ παύει να είναι αντισημιτιστής και υπερασπίζεται τον Εμίλ Ζολά. Στο θέατρο ξεκίνησε την καριέρα του με το έντονα απαισιόδοξου περιεχομένου και ύφους έργο Κακοί Ποιμένες το 1897. Στα έργα του Ο κήπος των μαρτυρίων (1899) και Το Ημερολόγιο μιας καμαριέρας(1900) διαφαίνεται η υπαρξιακή και φιλολογική κρίση που διανύει ο συγγραφέας, η οποία τον απομακρύνει από τη μυθιστoρηματική γραφή. Η οριστική ρήξη επέρχεται όμως με το καυστικό έργο του Οι 21 ημέρες ενός νευαρασθενικού (1901), όπου κάνει συστηματική χρήση της τεχνικής του κολάζ. Το έργο του Οι υποθέσεις είναι οι υποθέσεις γνώρισε το 1903 παγκόσμια επιτυχία. Το 1904 με τον τίτλο Φάρσες και ηθικολογίες δημοσίευσε 6 θεατρικά μονόπρακτα παιδαγωγικού και ηθικολογικού χαρακτήρα. Το Νοέμβριο του 1907 δημοσίευσε στον εκδοτικό οίκο Φασκέλ ένα πρωτότυπο έργο με αινιγματικό τίτλο Το αυτοκίνητο 628-Ε8. Πρόκειται για ένα έργο που παρουσιάζεται ώς ένα από τα πρώτα ταξιδιωτικά αφηγήματα με αυτοκίνητο. Το 1908 ανέβασε στη Κομεντί Φρανσέζ ένα θεατρικό έργο, την Εστία, που σκανδάλισε το κοινό με το θέμα ταμπού που έθιξε, την οικονομική και σεξουαλική εκμετάλλευση των εφήβων σε μια φιλανθρωπική εστία. Επίσης με το έργο του Ντίνγκο το 1913, αφηγηματικού χαρακτήρα, κλείνει τον κύκλο του ως συγγραφέας μυθιστορημάτων και επικεντρώνεται στην αφήγηση προσωπικών του εμπειριών, χρησιμοποιώντας τόσο τη φαντασία του όσο και τη σατιρική του διάθεση απένατι στην εποχή του. Τα άρθρα του για την τέχνη, στα οποία υποστήριζε πολλούς νέους καλλιτέχνες, συχνά περιφρονημένους, συλλέχθηκαν και δημοσιεύτηκαν το 1993 με τον τίτλο Αισθητικές διαμάχες. Επίσης τα λογοτεχνικά και δημοσιογραφικά άρθρα του δημοσιεύτηκαν το 2006 στις Λογοτεχνικές διαμάχες.

[Επεξεργασία] Κληρονομιά

Αρχικά βασιλικός, καθολικός και αντισημιτιστής, ο Μιρμπό υποστήριξε στη συνέχεια τις πιο προοδευτικές ιδέες στα άρθρα του, στα μυθιστορήματά του και στο θέατρο καταλήγοντας να υπερασπίζεται αναρχικές ιδέες ερχόμενος έτσι σε αντίθεση με όλες τις παραδοσιακές αξίες. Πνεύμα ανήσυχο που επιζητούσε τις καινοτομίες, ενδιαφέρθηκε ιδιαιτέρως για τη μοντέρνα τέχνη, και συχνά για πολλούς ζωγράφους και γλύπτες (Μονέ, Ροντέν) ως ένας αλάνθαστος κριτικός τέχνης. Πρόκειται για ένα συγγραφέα που συμμετείχε με οξυδέρκεια, έντονη κριτική και καυστική διάθεση, αλλά και συγχρόνως μεγάλη ευαισθησία σε όλες τις μεγάλες πνευματικές, αισθητικές, κοινωνικές και πολιτικές διαμάχες της εποχής του με σκοπό να αφυπνίσει τις συνειδήσεις των συγχρόνων του.

[Επεξεργασία] Βιβλιογραφία

• Le Calvaire (1886). (Ο γολγοθάς)
• L'Abbé Jules (1888).(Ο Αββάς Ζυλ)
• Sébastien Roch (1890).(Σεβαστιανός Ροκ)
• Dans le ciel (1892-1893).(Στον ουρανό)
• Les Mauvais bergers, Θεατρικά (1897).(Οι Κακοί Ποιμένες)
• Le Jardin des supplices (Ο κήπος των μαρτυρίων) (1899).
• Le Journal d'une femme de chambre (Το ημερολόγιο μιας καμαριέρας) (1900).
• Les 21 jours d'un neurasthénique (1901).(Οι Είκοσι Μία Μέρες ενός Νευρασθενικού)
• Les affaires sont les affaires, Θεατρικά (1903).
• Farces et moralités, Θεατρικά (1904). (Φάρσες και ηθικολογίες)
• La 628-E8 (1907). (Το αυτοκίνητο 628-Ε8)
• Le Foyer, Θεατρικά (1908).
• Dingo (1913). (Ντίνγκο).
• Les Souvenirs d'un pauvre diable (Τα απομνημονεύματα ενός φτωχού διαβόλου), 1921.
• Contes cruels (Διηγήματα) (1990).
• Combats esthétiques (Καλλιτεχνικά χρονογραφήματα) (1993).
• Combats littéraires (Καλλιτεχνικά χρονογραφήματα) (2006).

[Επεξεργασία] Μελέτες

• Pierre Michel - Jean-François Nivet, Octave Mirbeau, l'imprécateur au coeur fidèle, Séguier, 1990 (Γαλλικά).
• Pierre Michel, Les Combats d'Octave Mirbeau, Besançon, 1995 (Γαλλικά).
• Samuel Lair, Mirbeau et le mythe de la Nature, Presses universitaires de Rennes, 2004 (Γαλλικά).
• Cahiers Octave Mirbeau, n° 1-14, 1994-2007. (Γαλλικά)

[Επεξεργασία] Εξωτερικοί δεσμοί

• Société Octave Mirbeau.
• Éditions du Boucher.
• Pierre Michel, Octave Mirbeau et le roman. (Γαλλικά)
• Pierre Michel, Bibliographie d’Octave Mirbeau. (Γαλλικά)

Αυτό το άρθρο σχετικό με την λογοτεχνία χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το!