Ruĝkola kalidro
El Vikipedio
| Ruĝkola kalidro | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| [[Dosiero:]] | |||||||||||||||||||||
| Biologia klasado | |||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||
| Binoma nomo / Trinoma nomo / ktp. | |||||||||||||||||||||
| Calidris ruficollis
Pallas 1776 |
La Ruĝkola kalidro, Calidris aŭ Erolia ruficollis, estas eta kalidro kaj eta vadbirdo de la familio de Skolopedoj kaj ordo de Ĥaradrioformaj.
Enhavo |
[redaktu] Disvastiĝo
Tiu kalidro bredas en tundro de arkta nordorienta Siberio kaj ankaŭ en okcidenta Alasko. La Ruĝkola kalidro estas migranta birdo kiu vintras en sudorienta Azio kaj Aŭstralazio -ĉefe al Aŭstralio escepte plej internaj regionoj- kaj tiom malproksime kiom ĝis Tasmanio. Ĝi estas tre rara vagulo al okcidenta Eŭropo. Ĝi estas ofte vidata en okcidenta Alasko kaj eventuale ie en Ameriko.
[redaktu] Aspekto
Tiuj birdoj estas tre etaj -13 ĝis 16 cm kaj 25 g- vadbirdoj, tre similaj al la Malgranda kalidro, Calidris/Erolia minuta, kun kiu ili estis iam konsiderataj samspeciaj. La malgrando de la Ruĝkola kalidro, maldika malhela beko, malhelaj kruroj kaj rapidaj movoj diferencigas tiun specion disde aliaj vadbirdoj escepte la aliaj malhelkruraj kalidroj. Ĝi povas esti diferencita el la Maŭra kalidro kaj el la Pigmea kalidro en ĉiuj plumaroj pro ties kombino de maldika bekopinto, neretaj fingroj kaj nelongaj unuaj plumoj.
Plenkreskuloj havas nestriitajn oranĝajn kolon kaj bruston -pli malhele ĉenuke-, bordita kun malhelaj markoj sube; dorso estas bruna kaj ventro blanka. Krome havas malhelan traokulan strion, helan supraokulan strion kaj blankan von dorse. Pugo kaj vosto estas nigraj sed ambaŭaj bordoj estas blankaj. Vintre plumara identigado estas malfacila, spite ties pli mallongaj kruroj kaj pli longaj flugiloj ol tiuj de la Malgranda kalidro. Junuloj havas pli kontrastan plumaron kaj pli malfortajn blankajn striojn dorse ol siaj familianoj.
[redaktu] Kutimoj
La voĉo estas raŭka "stit".
Tiuj birdoj manĝas en humidaj herbejoj kaj milda koto, ekzemple intertajda, ĉefe bekoplukante per rigardo. Ili ĉefe manĝas insektojn kaj aliajn etajn senvertebrulojn; ankaŭ semojn kaj plantan materialon. Ili estas tre sociaj kaj formas arojn kun aliaj kalidroj aŭ vadbirdoj.
Ili konstruas neston surplanke inter muskoj kaj likenoj, temas pri truo kovrita de planta materialo, kie la ino demetas 4 ovojn. Ambaŭ gepatroj kovas kaj zorgas la idojn. Nesukcesaj bredantoj formigras suden junie, bredantaj inoj mezjulie, maskloj poste kaj junuloj mezaŭguste aŭ finaŭguste.
[redaktu] Referencoj
- {{{atestantoj}}} ({{{jaro}}}). {{{titolo}}}. 2006 Ruĝa listo de minacataj specioj de IUCN. IUCN 2006. Elŝutita je {{{elŝutdato}}}.
