جعفرآباد
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
جعفرآباد یا الجعفریه یا مُوهِ مُهمَد (نخل محمد) منطقه‌ای زراعتی از توابع بخش کوخرد شهرستان بستک در غرب استان هرمزگان در جنوب ایران واقع شده‌است. این منطقه در ۴ یا ۵ کیلومتری جنوب کوخرد واقع است.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] محدوده جعفرآباد
از شمال رودخانه مهران، از جنوب درواه چان و سد جابر و کوه زیر، از مغرب نخل شیخیا، واز سمت مشرق به کل کادی محدود می‌کردد.
[ویرایش] بنیادگذار
بنیادگذار این روستای کشاورزی حاجی جعفر گَپ سردودمان قبیله آل جعفر است بنا براین منطقه، جعفرآباد نامگذاری شده‌است.ایشان بنیادگذار سد بز در باغ زرد هستند. مزارع نخیل و خانه‌های حاج محمد جعفر در آنجا وجود دارند. درواه چان که در مُوهِ مُهمَد است دروا ئی است بسیار بزرگ، نخلهای کهن سالی در این درواه (دره) وجود دارد که سر بفلک کشیده‌است که صدها سال از عمر آنها می‌گذرد.
[ویرایش] آثار
در جعفرآباد خمرهایی بسیار قدیمی وجود دارد که در زمین بخاک کرده‌اند که آب باران در آنها جمع آوری شود برای آشامیدنی در وقت کمبود آب. این خمرها حاجی جعفر گَپ در خاک قرار داده‌اند. آثار خانه‌های اجداد آل جعفر در آنجا باقی مانده‌است که از گل و سنگ و تنه درخت خرما و پـِش (برگ نخل) ساخته شده‌اند. همچنین کپر و سجم، کپر برای نشستن در سایه آن و سجم برای خوابیدن شب در روی آن استفاده می‌کردند.
- حاجی محمد جعفر در وصف جعفرآباد
یا (الجعفریه) در این ابیات چنین بیان می‌کنند:
الَجَعفَریَةَ تَساَلَمَ صَیفُهَا وَشِتاَؤُهاَ
فَلجـسِـمُ بَینَهُماَ یَـصُـحُ وَ یَسلِمُ
وُصِـفَـت مَشَارِبُهاَ وَراَقُ هَـواؤُهـاَ
وَالتّـذَ بَـردَ نَسِـیـمُـهاَ اَلُمَتنَـسِـمُ
این ابیات زیبا آب وهوای جعفرآباد را توصیف می‌کند هوای زمستان و تابستان و نسیم لطیف بهاری و پائیز را، وراحت بودن اجسام در این منطقه که غنی بود از درخت خرما و باران موسمی که به قول کهن سالان در روزهای تابستانی هر روزه عصر باران می‌بارید و مردم از فیض الهی و از رحمت ربانی بهره مند بودند در آن دوران. منطقهٔ جعفرآباد در بادیه کوخرد واقع است. در پشتخه جعفرآباد و بندهای (موه مهمد) «نخل مُهمَد» درختان بزرگی مانند کُنار و کُورِ و سُمر وجود دارد، در زمان قدیم ساکنین آنجا از سایه این درختها برای سایبان گوسفندهاشان استفاده می‌کردند.
- نخل مُهمَد
| بهار آمد بهار آمد خوش آمد | صدای بلبلان دلکش آمد | |
| تمام دشتها رنگین و سر سبز | نظر هرسو کنی دل را خوش آمد | |
| زباصیر تا رسی تنب جلالی | شبنبو با قبای زرکش آمد | |
| به یاد چشمههای سینه کوه | زبس آب زلالش سرخوش آمد | |
| مـرا بایاد ایام جـوانـی | بسر سودای «نخل مُهمَد» آمد | |
| تو قدر گُل بدان ای مرد هوشیار | بهاری دلگشا و دل کش آمد |
[ویرایش] منبع
- محمدیان، کوخری، محمد ، “ «به یاد کوخرد» “، ج2. چاپ اول، دبی: سال انتشار ۲۰۰۳ میلادی.
- نگاره‌ها از: محمد محمدیان.
