یوهانس برامس

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

یوهانس برامس به سال ۱۸۳۳ در شهر هامبورگ آلمان در خانواده‌ای فقیر به دنیا آمد .تحصیلات ابتدایی موسیقی را نزد پدرش که نوازنده کنترباس بود فراگرفت .

برامس با ویولونیست‌های مشهوری چون رمنی و یواخیم آشنا شد و در طول این آشنایی بود که رمنی موسیقی محلی مجارستان را به برامس معرفی کرد و تحت تأثیر آن برامس راپسودی‌های مجار خود را نوشت.

شومان در سالهای آخر عمرش در گاهنامه جدید موسیقی نوشتاری تحت عنوان راههای نو راجع به برامس نوشت و او را نابغه اعلام کرد که در نتیجه توجه بسیاری را به آثار او معطوف ساخت. با مرگ کلارا در سال ۱۸۹۶ ضربه مهلکی بر برامس وارد آمد و از این به بعد بود که برامس هرچه بیشتر خود را در آستانه مرگ احساس می‌‌کرد. تحت تأثیر این احساس بود که برامس باوقارترین لیدهایش به نام چهار آواز جدی و پرلودهای کورال را برای ساز ارگ نوشت .

[ویرایش] مهم‌ترین آثار برامس

• موسیقی پیانویی: سه سونات، والس‌ها، رقصهای مجار، چهار بالاد، راپسودی‌ها، هفت فانتزی، سه اینترمتسو، واریاسیویی برروی تم‌های شومان، پاگانینی و هندل.

موسیقی پیانویی برامس حاوی گرمی احساس، هارمونی غنی و قوی رمانتیک هاست ولی در بیانی کلاسیک

• آثار مجلسی
• موسیقی آوازی: حدود ۲۶۰ لید و تعداد زیادی تنظیم آهنگهای محلی آلمانی، ازمهم‌ترین لیدهای برامس ((چهار آواز جدی))، ((رکویم آلمانی)) راپسودی برای صدای آلتور را می‌توان نام برد.
• آثار ارکستری (سازگانی)

joooooooo همان گونه که جریان موسیقی رمانتیک نیمه نخست سده نوزدهم در آثار واگنر به حد کمال خود رسید. هم‌زمان با آن جریان موسیقی رمانتیک –کلاسیک مندلسون و در اواخر شومان در آثار برامس به حد نهایی و کمال مطلوب انجامید. هر دو نابغه بزرگ قرن نوزدهم، واگنر و برامس از نظر سبک موسیقیایی دقیقاً در نقطه مقابل یکدیگر قرار داشتند و در موسیقی آنها به ندرت عوامل مشترکی یافت می‌شود . بدون شک برامس یکی از برجسته‌ترین آهنگسازان رمانتیک به شمار می‌آید و موسیقی‌پژوهان از سه ((ب)) در تاریخ، باخ، بتهوون و برامس به عنوان سه آهنگساز بزرگ نام برده‌اند. یکی از خصوصیات برجسته موسیقی رمانتیک گرایش به موسیقی فولکوریک است و برامس نیز یکی از آهنگسازانی است که به موسیقی فولکوریک آلمانی علاقه شدیدی داشت و در نتیجه بیشتر نغمه‌های سازی و آوازی او رنگ و بوی آهنگهای محلی را دارند .

برامس در شهر هامبورگ متولد شد. پدرش كه يك نوازنده كنترباس بود، درسهاي اوليه موسيقي را به او داد. برامس ابراز كرد، قول دهد كه بزودي با درس خواندن و به كمك نواختن پيانو در رستورانها و سالنهاي تئاتر سريعتر تكميل كننده درآمد خانواده فقيرش باشد. گرچه در داستان بسيار نقل شده كه برامس مجبور بوده كه در كاباره‌ها و فاحشه‌خانه‌ها پيانو بنوازد، در تحقيقات اخير، بعنوان مثال كه توسط كرت هافمن، اظهار شده كه اين احتمالاَ دروغ است. براي مدتي، او ويولونسل را نيز آموخت، گرچه زماني كه معلم او با ساز برامس فرار كرد، پيشرفت او متوقف شد. برامس جوان جند كنسرت عمومي اجرا كرد، اما بعنوان يك پيانيست مشهور نشد (گرچه بعداَ او در زندگي‌اش نخستين نمايش از پيانو كنسرتو شماره يك در سال 1859 و پيانو كنسرتو شماره دو در سال 1881 را اجرا كرد). همچنين او شروع كرد تصنيف كند، اما كوششهاي او توجه كسي را جلب نكرد، تا اينكه او با ادوراد رم ني در سال 1853 در يك تور، كنسرت را ادامه داد. در اين تور اوبا ژوزف يواخيم،فرانس ليست وبعداَباآهنگساز بزرگ آلماني روبرت شومان آشناشد. گرچه رم ني از كوتاهي برامس نسبت به احترام به ليست دلخور شده بود اما در دربار ويمر، جايي كه ليست موسيقيدان آن دربار بود، قطعه سونات B minor را صميمانه اجرا كرد. بسياري از دوستان برامس ذكر كرده‌اند كه رم ني، شخصيت درباري لهستاني، از برامس جوان انتظار داشت كه با تمرينهاي عمومي همنوايي كند و مودبانه يك قطعه مشهور را تحسين نمايد كه برامس در انجام دادن يا ظاهر نشدن هر دو موفق نشد بنابراين با فروتني تحسين كرد. او به برامس گفت كه دوستي آنها بايد خاتمه پيدا كند هرجندروشن نبودكه آيا دليل آن، بي‌احترامي بودكه به ليست شده بود يا چيز ديگري. به هر حال يواخيم يكي از نزديكترين دوستان او شده بود، و شومان، با مقاله‌هايش نقش مهمي را در هوشيار كردن همگان براي قطعه هنري كه مرد جوان مي‌نواخت ايفا نمود و بدينوسيله از برامس جوان پشتيباني كرد. بنابراين برامس با همسر شومان آشنا شد، كلارا آهنگساز و پيانيست كه 14 سال از او بزرگتر بود، با كسي كه تمام عمر با او ادامه داد، با هيجانات احساساتي، اما هميشه ارتباط افلاطوني داشت. برامس هرگز ازدواج نكرد. او در سال 1862 بطور دائم در وين اقامت نمود و كاملاَ تمركز بر آهنگسازي را شروع كرد. سرانجام برامس يك شهرت قوي را بنا نمود، و به زندگي خود بعنوان يك آهنگساز بزرگ نگريست. اين ممكن است بالاخره به او اطمينان داده تا تكميل كننده اولين سمفوني‌اش باشد. بنابراين از سه سمفوني ديگر براي ترقي پيروي كرد (1877، 1883، 1885). برامس سفرهاي متعددي كرد، هم براي تجارت (تورهاي كنسرت) و تفريح. او اغلب در فصل بهار ايتاليا را مي‌ديد. و معمولاَ بدنبال يك مكان روستايي خرم بود براي آهنگسازي در تابستان. در سال1890، برامس 57 ساله تصميم گرفت آهنگسازي نكند. به هر حال معلوم بود، كه نمي‌تواند از تصميمش اطاعت كند. و در سالهاي پيش از مرگش تعدادي از شاهكارهايش را توليد كرد، شامل دو سونات كلارينت اپوس 120 (1894)، و چهار آواز مهم اپوس 121 (1896). هنگام كامل كردن تصنيف اپوس 121، برامس از مريضي سرطان از پا افتاد (منابع اختلاف داشتند آيا كبد بوده يا لوزالمعده). بتدريج وضعيت او بدتر شد و او در 3 آوريل 1897 مرد. برامس در شهر زنترالفريدهف وين دفن شد.

[ویرایش] موسیقی مجلسی Chamber music

اصولا آهنگسازان رمانتیک توجه چندانی به نوشتن موسیقی مجلسی نداشتند و فقط در آثار برامس بود که موسیقی مجلسی ارزش فوق العاده‌ای یافت، تا حدی که می‌توان او را جانشین بتهون تلقی کرد .