Abd ar-Rahman III
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Abderramán III (Córdoba, 889 - 961), Abdarramán III, Abderrahman III ou 'Abd ar-Rahmān III, foi o oitavo emir de Córdoba e, depois, o primeiro califa de al-Ándalus (de 912 a 961). É considerado o maior e máis exitoso dos príncipes da dinastia Omeia na Península Ibérica.
Ascendeu ó trono apenas con vintedous anos e reinou cerca de medio século. A súa vida está de tal forma identificada co goberno do seu estado que acabamos por ter mais material biográfico sobre o seu antecessor Abderramán I, que sobre si, inegablemente máis importante no plano histórico. Era neto de Abdallah ibn Muhammad, outro grande líder hispánico dos Omeias, a quen sucedeu. Estableceu o paso do emirato o califato de Córdoba no ano 929. O emir Abd-al-Rahman III decidiu proclamarse Califa, cargo no que que confluían o poder político e o relixioso. Al-Ándalus xa era completamente independente de Bagdag.
Chegou ao trono nunha época en que toda a España estaba exaurida por máis de unha xeración de conflitos tribais entre árabes e de escaramuzas entre musulmáns e descendentes hispánicos. A maior parte da poboación, de orixe hispánica, composta por renegados e cristiáns, asumidos ou non, era favorábel á ascensión ao poder dun gobernante poderoso que os protexese contra a aristocracia árabe. Esta última, composta por nobres musulmáns politicamente incansábeis, compuña o principal núcleo de oposición a Abderramán. Logo a seguir, viñam os fatímidas do Exipto e Norte de África, que reclamaban o Califado, xustificando a pretensión coa sua descendencia do profeta Mahoma, procurando estender o seu poder a todo o mundo musulmán. Abderramán conseguiu facer face a todos estes adversarios grazas ao apoio dun exército mercenario, tamén constituído por cristiáns. De feito, foi coñecido pola súa tolerancia para coa comunidade cristiá e xudaica.
Fíxolles frente aos fatímidas, por un lado ao apoiar os seus inimigos, enÁfrica e, por outro lado, reclamando o Califado para el mesmo. Ao declarar o Califado de Córdoba, estaba a quebrar, efectivamente, todos os lazos que o unían aos califas exipcios e sirios. Os seus ascendentes tíñanse contentado apenas co título de emir (príncipe). Na altura, aceptábase que apenas o gobernante das cidades santas de Meca e Medina podía reclamar tal título. A forza da tradición estaba, contodo, moi esbatida, de modo que Abd-ar-Rahman fíxose proclamar sucesor do Profeta (califa) e príncipe dos crentes (amir al-Mu'minin) a 16 de xaneiro de 929, gañando un prestixio sen precedentes para un líder musulmán na Europa, tanto entre os seus súbditos hispánicos como en África. Foi nesa data que asumiu a súa al-kunya an-Nasir li-Din Allah (vencedor en nome de Allah).
A súa principal misión, foi a unificación de al-Andalus, tendo para iso submetido os rebeldes andaluces, no sul e centro de España. Un ano após proclamarse califa, emprendeu a súa maior campaña militar, contra Ibn Hafsūn, a quen tomou Sevilla e Alxeciras. Conquistou Bobastro (onde pontificava ibn Hafsūn), Badaxoz (o dominio dos banu Marwan), onde se centraba a maior parte dos seus opositores, en 928; en 933 conquistou o último reduto deste, en Toledo. Loitou contra os reis cristiáns do norte, apoderouse de Osma, de San Esteban de Gormaz. En resposta aos ataques do rei de León Ordoño II, venceu os reis de León e Navarra, na Batalla de Valdejunquerra, a 26 de xulho de 920 e saqueou Pamplona.
O Califado de Córdoba entrou nunha época de grande prosperidade económica e prestixio mundial. É diso exemplo a cantidade de moedas de ouro e de prata cuñadas por Abderramán. O conxunto de obras públicas e medidas administrativas foron tamén moi eloxiadas ao longo da historia. Os pobos máis distantes da época fixéronlle homenaxe por diversas veces. Foi o fundador da escola de medicina de Córdoba.
Foi derrotado en 939 pelo rei cristián Ramiro II em Simancas (ou Allandega, segundo as crónicas musulmanas), grazas á traición dos nobres árabes do seu propio exército. Ainda que esta derrota teña tido conseqcuencias definitivas na carreira militar de Abderramán, os cristiáns non se aproveitaron moito dela. De feito, perante as divisións subsecuentes entre estes, non demorou moito até que os cristiáns lle voltasem a prestar homenaxe en Córdoba.
