Fenicia

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Antiga civilización semita orixinaria da costa oriental do Mediterráneo, no que corresponde aproximadamente ao actual Líbano.

Índice

1 Expansión
2 Cultura
- 2.1 Arte
- 2.2 Arquitectura
3 Ver

[editar] Expansión

Inicialmente, máis que dun país, habería que falar de varias cidades-estado principais, con gobernos independentes: Arados, Berytos (Beirut), Biblos, Sidón e Tiro, todas estas cidades localizadas no actual Líbano e corresponden aos períodos históricos de Fenicia. Os Fenicios enviaron barcos mercantes por todo o Mediterráneo para fundar colonias nas súas beiras, desde Asia Menor ata a Península Ibérica, como Trípoli, Gadir, (Cádiz), Sexi (Almuñécar (Granada)), Rusadir (Melilla) e Malaka (Málaga). Con todo a súa colonia de maior importancia foi Cartago (ao norte de África), que se independizou trala ocupación de Fenicia por parte dos asirios.

Situados os fenicios no que é hoxe o Líbano, floreceron ata a conquista de Alexandre Magno que tivo lugar o -332. Vivían en cidades independentes e costeiras próximas ao mar, desunidas unhas doutras aínda que baixo a preponderancia ou hexemonía de Sidón ata o século -XIII e da de Tiro desde esta data en diante, sendo como a súa cidade santa ou centro moral e relixioso a famosa Biblos ou Gebal de onde procedían os canteiros que traballaron para o templo de Salomón (lib. III dos Reis c.V, v.18).

Cada cidade tiña o seu rei e o seu consello de anciáns (integrado por uns 100 membros). As súas actividades económicas eran principalmente o comercio marítimo de vidro, metais, madeira de cedro (que sacaban de Biblos) e tecidos (que tinguían co caracol do Mediterráneo, o múrice). Desta forma, constituíronse nas máis poderosas talasocracias do Mediterráneo, a imaxe da extinta civilización minoica. As súas rutas comerciais chegaban ata as Casitérides no Atlántico.

[editar] Cultura

O pobo fenicio constitúe un poderoso lazo de unión entre as civilizacións e máis aínda entre as formas artísticas do mundo antigo, pola imitación, fusión e difusión delas, aínda que non se considere como orixinal inventor dalgunha.

Os fenicios utilizaban un alfabeto fonético, que os gregos adoptaron á súa propia lingua e, co tempo, serviu de base para todos os alfabetos occidentais. Este alfabeto tenia puntos para as vogais e 20 ou 30 signos para as consonantes, pero foi moi importante, xa que, o alfabeto non era secreto a diferenza dalgúns pobos que o deixaban só para autoridades superiores.

A cultura fenicia foi moi importante na súa época, pero, sorprendentemente, quedaron poucas pegadas da súa historia. Coñecemos a súa existencia, sobre todo, a través dos textos doutros pobos que entraron en contacto con eles, en particular os asirios, os babilonios e, máis tarde, os gregos.

[editar] Arte

A arte fenicia estúdase principalmente nas ruínas das cidades que foron colonias sidonitas ou tirias, como as de Sardeña e España e, sobre todo, nas establecidas na illa de Chipre.

As súas producións teñen máis de industriais que de artísticas e nas súas esculturas, cerámica, xoias e metalistería áchase como dominante a influencia exipcia desde o século -X. (que é a data máis antiga que se adoita asignar á arte recoñecidamente fenicia) admitindo desde logo elementos asirios ata chegar ao século –VII. Con todo, a partir de devandito século predomina a forma grega, chegando ás veces a confundirse as súas producións coas gregas, como se confunden as anteriores ao século -X, xunto coas asirias e exipcias.

[editar] Arquitectura

As formas de arquitectura infírense máis polos debuxos dos selos e outros relevos que polas ruínas dos seus edificios aínda que non faltan algúns restos de pezas arquitectónicas achados en Chipre e Fenicia. Entre estes, figura o capitel con volutas, inspirado na arte oriental e que ben puido ser o antecesor do capitel xónico. Os templos fenicios (como o de Biblos) distinguíanse por ter o santuario sen cuberta. Nel dábase culto a unha pedra ou betilo que xeralmente consistía nun aerólito de forma cónica (como pedra caída do ceo) situado no medio da estancia á cal precedía un atrio rodeado interiormente de columnas. Era tamén característica a forma que aos sarcófagos suntuosos de pedra daban os fenicios sidonitas que se adaptaba máis ou menos ao contorno da figura humana como os da madeira exipcios (sarcófagos antropoides) e ostentaba en relevo sobre tápaa unha imaxe típica ou talvez o retrato do defunto.