Lingua copta
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
O copto ou copta (ⲙⲛⲧⲣⲙⲛⲕⲏⲙⲉ met rem en kēme) é a última forma de escrita utilizada no Antigo Exipto, descendente directa do exipcio pero escrita nunha forma modificada do alfabeto grego. Pertence, polo tanto, á familia afro-asiática ou camito-semítica de linguas, na subfamilia expicia. Floreceu, como lingua falada, entre os séculos II e X e emprégase hoxe en día como lingua litúrxica da Igrexa Ortodoxa Copta.
Para escribir o exipcio empregáronse tres escritas, a hieroglífica, a hierática e a demótica. Estes sistemas resultaban demasiado complexos e pouco eficaces para a linguaxe administrativa, eran patrimonio dunha elite cada vez máis restrinxida e, entre outras dificultades, non podían vocalizar termos estranxeiros, xa que só transcribían vogais. Cando Alexandre Magno conquistou Exipto, no 332 a.C., introduciu o grego na administración. Medio milenio máis tarde, o incipiente cristianismo, moi interesado en espallar a súa doutrina, adaptou o grego, algo foxilizado xa no formalismo da burocracia oficial, para transcribir a lingua falada pola xente na súa vida cotidiana, e así naceu a lingua copta.
Esta lingua mantén diferenzas dialectais, con cinco dialectos ben arraigados pero só dous con status literario: o saítico e o boárico. O saítico era o de Tebas, cidade alonxada de Alexandría e polo tanto, pouco helenizada e o boárico o empregado polos monxes de Wadi en-Natrum, comunidade do Baixo Exipto ao suloeste do Delta do Nilo que tiñan unha influencia determinante na elección do patriarca de Alexandría e que é precisamente o dialecto que se utiliza ainda hoxe na liturxia copta.
O copta foi fundamental para o desciframento da escritura hieroglífica, xa que Jean François Champollion utilizou utilizou un texto gravado na pedra de Rosetta e que estaba en hieoglifos, demótico e copta.
