Terremoto de Lisboa de 1755
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
O terremoto de Lisboa de 1755 tivo lugar o 1 de novembro de 1755, ás 9.20. Foi un dos terremotos máis destrutivos e mortais da historia, causando a morte de entre 60.000 e 100.000 persoas.
O sismo foi seguido por un tsunami e un incendio, causando a destrución case total de Lisboa. O terremoto acentuou as tensións políticas en Portugal e interrompeu abruptamente as ambicións coloniales de Portugal durante o século XVIII.
O acontecemento foi discutido extensamente polos filósofos ilustrados europeos, inspirando progresos importantes na teodicea e a filosofía do sublime. Ademais, ao ser o primeiro terremoto cuxos efectos sobre un área grande foi estudada científicamente, sinalou o nacemento da sismología moderna. Os geólogos estiman hoxe que a magnitude do terremoto de Lisboa sería dun 9 na escala de Richter, coa súa epicentro no océano Atlántico a uns 200 km ao oeste-sudoeste do Cabo de San Vicente.
Índice |
[editar] O terremoto
O terremoto tivo lugar a mañá do 1 de novembro, o día de Todos os Santos para os católicos. Os informes contemporáneos indican que o terremoto durou entre tres e medio e seis minutos, producindo grietas xigantescas de cinco metros de ancho que se abriron no centro de cidade. Os supervivientes fuxidos en pos de seguridade ao espazo aberto que constituían os peiraos puideron observar como a auga retrocedía, revelando o leito do mar, cuberto de restos de carga caída ao mar e os vellos naufragios. Varias decenas de minutos despois do terremoto, un tsunami enorme con olas de entre 6 e 20 m engulló o porto e a zona centro, subindo augas arriba do río Tajo. Foi seguido por dúas olas máis. Nas áreas non afectadas polo tsunami, os incendios xurdiron rápidamente, e as chamas abordelaron a cidade durante cinco días.
Dunha poboación lisboeta de 275.000 habitantes, ata 90.000 resultaron mortos. Outros 10.000 morreron en Marruecos. O oitenta e cinco por cento dos edificios de Lisboa resultaron destruídos, incluíndo palacios e famosas bibliotecas, así como a maioría dos exemplos da arquitectura manuelina, distintiva do século XVI portugués. Varios edificios que sufriran poucos danos a causa do terremoto foron destruídos posteriormente polo lume. O recentemente estreado teatro da ópera (inaugurado soamente seis meses antes), resultou destruído polo lume ata os seus cimentos. O Palacio Real, situado xunto ao río de Tajo onde hoxe se atopa o Terreiro do Paço, foi destruído polos efectos sucesivos do terremoto e o tsunami, do mesmo xeito que o Teatro Real do Paço dá Ribeira, situado fronte ao palacio. Dentro do este, a biblioteca real que constaba duns 70.000 volumes, así como de centenares de obras de arte, incluíndo pinturas de Tiziano, Rubens e Correggio, resultou destruída.
Os arquivos reais desapareceron xunto cos detallados expedientes históricos que describían as exploracións de Vasco dá Gama e outros exploradores tempranos portugueses. O terremoto tamén destruíu importante igrexas de Lisboa, como a catedral de Santa María, as basilicas de Sãou Paulo, Santa Catarina, Sãou Vicente de Fora, e a igrexa da Misericordia. O Hospital Real de Todos os Santos (o hospital público máis grande da época) foi consumido tamén polo lume e centenares de pacientes morreron carbonizados. A tumba do heroe nacional Nuno Álvares Pereira perdeuse tamén. Os visitantes de Lisboa poden aínda camiñar entre as ruínas do Convento do Carmo, que foron preservadas para recordar aos lisboetas a destrución causada polo terremoto.
Dise que moitos animais detectaron o perigo e fuxiron a un terreo máis elevado antes de que chegase a auga. O tremor de Lisboa foi o primeiro evento do seu tipo documentado en Europa.
Lisboa non foi a única cidade portuguesa afectada pola catástrofe. En todo o sur do país, sobre todo no Algarve, a destrución foi xeral.
[editar] Os efectos do terremoto fóra de Portugal
As ondas sísmicas causadas polo terremoto foron sentidas a través de Europa ata Finlandia e África do Norte. Tsunamis de ata 20 m de altura varreron a costa do Norte de África, e golpearon as illas de Martinica e Barbados alén do Atlántico. Un tsunami de 3 m golpeou tamén a costa meridional inglesa.
En España produciu polo menos 1.275 mortos e abundantes danos. En Sevilla houbo nove vítimas, o 89% das vivendas resultaron danadas e afectou ata á Giralda. O tsunami posterior afectou gravemente ás costas de Huelva e Cádiz. En Ayamonte morreron 1.000 persoas; en Cádiz as olas romperon as murallas, e o mar invadiu a cidade ata tres veces, ocasionando numerosas vítimas. Conil foi destruída, Sanlúcar de Barrameda, O Porto de Santa María e Jerez da Fronteira sufriron vítimas e desperfectos.
[editar] O "día despois"
Debido a un golpe da sorte, a familia real escapou ilesa da catástrofe. O rei José I de Portugal e a corte saíran da cidade, logo de asistir a misa ao amencer, satisfacendo o desexo dunha das fillas do rei de pasar o día de festa lonxe de Lisboa. Logo da catástrofe, José desenvolveu un gran medo a vivir baixo teito, e a corte foi acomodada nun enorme complexo de tendas e pavellines nos outeiros de Ajuda, entón nas proximidades de Lisboa. A claustrofobia do rei non diminuíu nunca, e non foi ata logo da súa morte que a súa filla Maria I de Portugal comezou a construír o palacio real de Ajuda, que se atopa no sitio do vello campo de tendas.
Do mesmo xeito que o rei, o primeiro ministro Sebastiãou de Melo (o Marqués de Pombal) sobreviviu o terremoto. Cóntase que respondeu a quen lle preguntou que facer: "Coidar dos vivos, enterrar aos mortos". Co pragmatismo que caracterizou todas as súas accións, o primeiro ministro comezou inmediatamente a organizar a recuperación e a reconstrución. Enviou a bombeiros ao interior da cidade para extinguir as incendios, e a grupos organizados para enterrar os milleiros de cadáveres. Había pouco tempo para dispoñer dos cadáveres antes de que as epidemias estendésense. O contrario do costume e contra os desexos da Igrexa, moitos cadáveres foron cargados en barcazas e tirados ao mar, máis aló da boca do Tajo. Para previr as desordes na cidade en ruínas, e, sobre todo, para impedir o saqueo, levantáronse patíbulos en puntos elevados ao redor da cidade e polo menos 34 saqueadores foron executados. O exército foi mobilizado para que rodease a cidade e impedise que os homes sans fuxisen, de modo que puidesen ser obrigados a despexar as ruínas.
Non moito logo da crise inicial, o primeiro ministro e o rei rápidamente contrataron arquitectos e enxeñeiros, e en menos dun ano, Lisboa estaba xa libre de escombros e comezando a reconstrución. O rei estaba ansioso de ter unha cidade novo e perfectamente ordenada. Mazás grandes e rectilíneas, amplas avenidas foron os lemas da nova Lisboa. Cando alguén lle cuestionó ao Marqués de Pombal a necesidade de tales rúas anchas, este contestou: "un día serán pequenas". De feito, o caótico tráfico da actual Lisboa reflexa a sabedoría da resposta.
Os edificios pombalinos están entre as primeiras construcións resistentes aos terremotos no mundo. Construíronse pequenos modelos de madeira para facer probas, e os terremotos foron simulados polas tropas que marchaban ao redor deles. A nova zona céntrica de de Lisboa, coñecida hoxe com Baixa Pombalina, é un das atraccións turísticas máis coñecidas da cidade. Seccións doutras cidades portuguesas, como Vila Real de Santo António no Algarve, reconstruíronse tamén seguindo os principios pombalinos.
[editar] Implicacións sociais e filosóficas
O terremoto sacudiu moito máis que cidades e edificios. Lisboa era a capital dun país devotamente católico, cunha longa historia de investimentos na Igrexa e a evangelización das colonias. Máis aínda, a catástrofe tivo lugar un día de festa católico e destruíu prácticamente cada igrexa importante. Para a teoloxía e filosofía do século XVIII, esta manifestación da cólera do deus era difícil de explicar.
O terremoto influíu profundamente en moitos pensadores da Ilustración europea. Moitos filósofos contemporáneos mencionaron ou fixeron referencia ao terremoto nos seus escritos, notablemente Voltaire en Candido e no seu Poème sur le désastre de Lisbonne (poema sobre o desastre de Lisboa).
O carácter arbitrario da supervivencia foi probablemente o que máis o marcou, levándose a satirizar a idea, defendida por autores como Gottfried Wilhelm Leibniz ou Alexander Pope, de que "este é o mellor dos mundos posibles". Como Theodor Adorno escribiu, "o terremoto de Lisboa foi suficiente para curar a Voltaire da teodicea de Leibniz". A finais do século XX, seguindo a Adorno, o terremoto de 1755 foi presentado ás veces como análogo ao Holocausto no sentido de catástrofe tan enorme que tivo un impacto transformador na cultura e a filosofía europeas.
O concepto do sublime, aínda que existiu antes de 1755, foi desenvolvido en filosofía e elevado a súa máis alta expresión por Immanuel Kant, en parte como resultado dos seus intentos para comprender a enormidade do seísmo e do tsunami de Lisboa. Kant publicou tres textos separados sobre o terremoto de Lisboa. O mozo Kant, fascinado co terremoto, recolleu toda a información dispoñible en gacetillas de noticias, e usouna para formular unha teoría sobre as causas de terremotos. A súa teoría, que implicaba cambiar de sitio enormes cavernas subterráneas cheas de gases quentes, foi (aínda que erróneo en última instancia) unha das primeiras tentativas sistemáticas modernas para explicar os terremotos mediante causas naturais, antes que sobrenaturales. Segundo Walter Benjamin, o delgado libro elaborado por un mozo Kant sobre o terremoto "representa probablemente o principio da xeografía científica en Alemania. E certamente o comezo da sismoloxía."
Por outra banda, Werner Hamacher (un pensador posmoderno, entusiasta de Hegel, e como tal cunha postura anti-Ilustración e anti-modernidade) afirmou que as consecuencias do terremoto penetraron no vocabulario da filosofía, facendo inestable e incerta a común metáfora que establecía firmes bases sobre a terra nas discusións dos filósofos: "baixo a impresión exercida polo terremoto de Lisboa, que tocou a mentalidade europea nunha [de] as súas épocas máis delicadas, a metáfora do chan e o tremor perdeu totalmente a súa aparente inocencia; xa non se usaron máis como figuras do discurso"(263). Hamacher afirma que a certeza fundacional da filosofía de Descartes comezou a convulsionarse como consecuencia do terremoto de Lisboa.
[editar] A política portuguesa
Na política interna portuguesa o terremoto foi devastador. O primeiro ministro era o favorito do rei, pero a aristocracia o desdeñaba como o advenedizo fillo dun hacendado rural (aínda que hoxe coñécese ao primeiro ministro Sebastiãou de Melo como o Marqués de Pombal, o título non lle foi concedido ata 1770, quince anos despois do terremoto). Pola súa banda, o primeiro ministro sentía aversión polos vellos nobres, aos que consideraba corruptos e incapaces de tomar accións prácticas. Antes do 1 de novembro de 1755 había unha loita constante para conseguir o poder e o favor real, pero máis tarde, a resposta competente do Marqués de Pombal cercenó con eficacia o poder das vellas faccións aristocráticas. A oposición e o resentimento silenciosos cara ao rei José I comezaron a manifestarse, o que culminaría cun intento de magnicidio na persoa do rei, e a eliminación do poderoso duque de Aveiro e da familia Távora.
[editar] O nacemento da sismología
A resposta do primeiro ministro non se limitou aos aspectos prácticos da reconstrución. O Marqués ordenou que unha detallada enquisa fose enviada a todas as parroquias do país con respecto o terremoto e aos seus efectos. As preguntas incluíron:
- ¿Canto tempo durou o terremoto?
- ¿Cantas réplicas sentíronse?
- ¿Que danos foron causados?
- ¿Comportáronse os animais de modo estraño? (esta pregunta adiantouse aos estudos dos sismólogos chineses nos anos 60)
- ¿Que sucedeu nos pozos e albercas?
As respostas a estas preguntas e outras aínda se atopan arquivadas na torre de Tombo, o arquivo histórico nacional. Estudando e comparando os informes dos sacerdotes, os científicos modernos puideron reconstruír o acontecemento desde unha perspectiva científica. Nada diso fose posible sen a enquisa ideada polo Marqués de Pombal. O Marqués é considerado o precursor dos sismólogos modernos, xa que foi o primeiro que tratou de conseguir unha descrición científica obxectiva das variadas causas e consecuencias dun terremoto.
As causas geológicas deste terremoto e da actividade sísmica na rexión continúan sendo discutidas polos científicos contemporáneos. Algúns geólogos suxeriron que o terremoto pode ser un dos primeiros signos do desenvolvemento cedo dunha zona atlántica de subducción, e o principio da desaparición do Océano Atlántico.
