Páfabiskupar

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu

Páfabiskupar. Kirkjuþingið í Lateran 1215 samþykkti að dómklerkaráð hverrar dómkirkju ætti að kjósa biskup. Af því að slík ráð voru ekki á íslensku biskupsstólunum gaf þetta kórsbræðrum í Niðarósi færi á að kjósa biskupa til Íslands, þó að stundum væri farið að vilja Íslendinga í því efni. Um 1350 varð nokkur breyting á í Noregi þegar páfi tók fram fyrir hendur kórsbræðra og áskildi sér skipunarrétt í embætti biskupa. Eftir 1380 kom Margrét drottning því til leiðar að hún réð því hverjir yrðu skipaðir, og kom það til af því að biskupar í Niðarósumdæmi áttu sæti í ríkisráði Noregs, og því var mikilvægt fyrir einingu ríkisins að biskupar hér væru ekki andvígir stefnu konungsvaldsins. Voru þá hagsmunir íslensku kirkjunnar síður hafðir í huga. Fyrst í stað voru danskir menn áberandi, en eftir 1430 virðist páfi hafa fengið frjálsari hendur um skipun í biskupsembætti. Varð þá þjóðerni biskupa fjölbreyttara, og aðrir en Danir boðið betur.

Kirkjuþingið í Basel hafði árið 1437 viðurkennt rétt dómklerkaráðsins í Niðarósi til að kjósa biskupa til Íslands. Það varð til þess að Áslákur Bolt erkibiskup greip fram fyrir hendur páfa um 1442 og skipaði Gottskálk Keniksson í embætti Hólabiskups, áður en Robert Wodborn, sem páfi hafði skipað, náði að taka við embættinu. Var það upphaf þess að Íslendingar tóku biskupskjör í eigin hendur.

Páfabiskupar í Skálholti: