Belgicisme (politiek)
Van Wikipedia
Het belgicisme is een ideologie die een Belgisch staatsvorm met een sterk centraal gezag vooropzet. Het is een meestal door tegenstanders geringschattend bedoelde benaming voor een opvatting die in de specifieke Belgische context het Vlaamse, Waalse en Duitstalige streven naar grotere autonomie wil afwijzen of intomen. Ook diegenen die een unionistische federale staat voorstaan, worden door vaak onder een noemer met voorstanders van een unitair België ondergebracht. Dit is bijvoorbeeld het geval voor de vereniging B Plus. Hierdoor heerst er tegenwoordig enige verwarring bij het hanteren van het woord belgicisme.
Het belgicisme wil het behoud van een eenheid tussen de Belgen, en het terugdraaien of afschaffen van de Vlaamse, Duitstalige en Waalse autonomie. Voor de meeste belgicisten moeten de gewesten en gemeenschappen opnieuw bevoegdheden afstaan aan de federale staat (herfederaliseren), dan wel gewoon weer afgeschaft worden. Voor de meeste belgicisten kan de indeling in taalgebieden en de taalwetgeving in België blijven bestaan, alhoewel zij ook gemakkelijker voor een uitbreiding van de tweetaligheid zullen pleiten.
In het institutionele debat in België staat het belgicisme, als het om zijn unitarisch streven gaat, zowel tegenover de Vlaamse Beweging (confederalisten en separatisten), als tegenover het Franstalig-nationalistisch Brusselse FDF, het Waalse autonomiestreven en het Franse rattachisme.
Het belgicisme is eveneens tegen het streven van de Duitstaligen (waaronder Karl-Heinz Lambert, de voorzitter van de Duitstalige executieve) naar meer regionale autonomie voor de Duitstaligen.
Het belgicisme waarschuwt voor een verder uiteenvallen van de fiscale, financiële en sociale eenheid binnen de Belgische staat. Voor federalisten, zoals B-Plus en de Coudenberggroep) worden de gewesten behouden als afzonderlijke bestuursniveaus. Echte Belgicisten verkiezen de provincies sterker naar voren te schuiven. Noch de Coudenberggroep, noch B-Plus hebben ooit gedacht aan electorale activiteiten.
Het belgicisme minimaliseert of ontkent de nog bestaande communautaire problemen (tussen de Franstaligen en Nederlandstaligen en tussen Franstaligen en Duitstaligen). Het stelt een gedragscode in de vorm van een taalhoffelijkheidsakkoord voorop waardoor iedere Belg volwaardig aan het institutionele en/of maatschappelijke leven zou moeten kunnen deelnemen.
Het belgicisme wordt vooral gedragen door Franstalige Brusselaars, sommige Walen en door sommige elitaire kringen in Vlaanderen. Pogingen om electoraal door te breken leverden nog weinig successen op. Partijen die expliciet het belgicisme verdedigen (zoals de BUB en haar voorgangers) behaalden slechts verkozenen bij gemeenteraadsverkiezingen (EDB). Binnen sommige Vlaamse partijen zijn er mandatarissen met een uitgesproken belgicistisch gedachtegoed (Freddy Willockx (SP.a) en Ludo Dierickx (Groen!)). Een aantal politici ondersteunt door lidmaatschap de federalistische ideeën zoals uitgedragen door B Plus, onder hen Wilfried Martens (CD&V), Pierre Chevalier (VLD) en Willy Claes (SP.a). Een aantal academici, behorende tot alle Belgische universiteiten, streven onder de naam Paviagroep naar een uitdiepen van de federale gedachte en steunen onder meer de idee van federale kieskringen voor de federale verkiezingen. Ze worden voornamelijk geleid door de professoren Kris Deschouwer(VUB) en Philippe Van Parijs (UCL).
Het extreem-rechtse Front National, dat tevergeefs enkele pogingen deed om ook in Vlaanderen door te breken, hangt ook het Belgisch unitarisme aan.
[bewerk] Zie ook
Overige in de tekst niet genoemde Belgicistische partijen:
- Centrumpartij voor de Belgische Unie[3]
- Vivant
- BEB-n[4]
- UNIE (fusie tussen de voormalige partij Nationale Partij en UNIE)[5]
- Linkse Socialistische Partij - Mouvement pour une Alternative Socialiste (LSP-MAS)
- Kommunistische Partij
- PVDA-PTB (Partij van de Arbeid - Parti du Travail de Belgique)
- Sta Op - Debout
- FNB[6]
