Christen-Democratisch en Vlaams

Van Wikipedia

CD&V




partijvoorzitter	Jo Vandeurzen
fractieleider Vlaams Parlement	Ludwig Caluwé
fractieleider Senaat	Sabine de Bethune
fractieleider Kamer	Pieter De Crem

Voormalige namen	CVP

Politieke ideologie	christendemocratie
Europese fractie	EVP
Jongerenorganisatie	Jong CD&V

Website	www.cdenv.be

Christen-Democratisch en Vlaams (afgekort als CD&V) is een Vlaamse, christendemocratische, politieke partij.
Tot september 2001 heette de partij Christelijke Volkspartij (CVP).

[bewerk] Geschiedenis

[bewerk] Oprichting na Tweede Wereldoorlog

De CVP werd opgericht op 18-19 augustus 1945 onder voorzitterschap van August de Schryver en was de opvolger van de Katholieke Partij. Bij de verkiezingen van 1946 was de CVP meteen de grootste partij. In de eerste jaren na de oorlog beroerde de koningskwestie de maatschappij en politiek.

[bewerk] Van Unitaire partij naar splitsing

Vanaf maart 1947 tot aan de verkiezingen van 13 juni 1999 nam de CVP vrijwel onafgebroken deel aan de regering, met uitzondering van de periode 1954-1958 toen een coalitie van socialisten en liberalen onder leiding van Achiel Van Acker aan de macht was. In de periode 1950-1954 vormde de CVP voor het laatst in de Belgische geschiedenis een homogene regering.

De jaren vijftig staan in het teken van de schoolstrijd. De CVP verdedigt de belangen van de vrije (vaak katholieke) scholen en wil ze financieel ondersteunen. In 1958 komt onder leiding van Gaston Eyskens het schoolpact. De Eenheidswet en het grote protest bezorgen de CVP een lagere verkiezingsscore in 1961.

Als gevolg van de taalstrijd en meer bepaald de strijd om de totale vernederlandsing van de Leuvense universiteit in de jaren '60, werd de unitaire partij in 1972 opgesplitst in een Vlaamse en een Franstalige partij, de laatste onder de naam PSC (Parti Social Chrétien, sinds mei 2002 omgevormd tot CDH: Centre Démocrate Humaniste).

Minister (en staatssecretaris) in deze periode (1944-1971) waren:

Huidige Nederlandstalige partijen en hun behaalde resultaat voor de kamer- sinds 1971 uitgedrukt in procenten

[bewerk] De CVP-staat

Eind jaren '60 komt er binnen de CVP een nieuwe generatie aan de macht. Wilfried Martens als partijvoorzitter, maar vooral de populaire Leo Tindemans zorgen ervoor dat de CVP de grootste partij van het land blijft.

In de jaren '70 gaat de meeste aandacht uit naar de staatshervorming. Tussen 1977 en 1981 zijn er 8 verschillende regeringen onder leiding van Tindemans, Martens, Vanden Boeynants en Mark Eyskens. Tijdens de verkiezingen van november 1981 lijdt de CVP een zeer zware nederlaag.

In de jaren '80 zorgt de kwestie-Voeren en de plaatsing van Amerikaanse kruisraketten op Belgisch grondgebied voor beroering. De meningen over dit laatste zijn verdeeld, ook binnen de CVP. Vanaf 1985 blijft de CVP bij elke verkiezing verliezen.

In 1990 wordt de abortuswet tegen de wil van de CVP goedgekeurd. Begin oktober 1991 valt de regering na een bijzonder hevige communautaire confrontatie over de uitvoer van wapens naar het Midden-Oosten. Bij de daaropvolgende parlementsverkiezingen in november lijden de regeringspartijen een zware nederlaag.

CVP-ministers en staatssecretarissen) in deze periode (1971-1999) waren:

[bewerk] Periode Dehaene

In 1991 wordt Jean-Luc Dehaene premier. Onder zijn bewind wordt met het Sint-Michielsakkoord, België een echte federale staat. In de jaren '90 moet er flink worden bespaard om de Maastrichtnorm te halen.

[bewerk] De verkiezingen van 13 juni 1999

Een gestage electorale achteruitgang van de CVP sinds de jaren '80 en vooral een voedselschandaal dat in mei 1999 uitbrak, de zgn. dioxinecrisis, leidden bij de nationale en deelstaatverkiezingen van 13 juni 1999 tot een historische nederlaag voor CVP. Dehaene verliet daarop de nationale politiek, ondanks een groot aantal voorkeurstemmen. De CVP bleef weliswaar de grootste fractie in het Vlaamse parlement, maar moest in het federale parlement de VLD laten voorgaan. Bij de regeringsvorming belandde de CVP voor het eerst in veertig jaar in de oppositie, zowel op federaal als op Vlaams bestuursniveau. De coalitie zonder de CVP bestond uit drie partijen: liberalen, socialisten en groenen (de zgn. paars-groene coalitie van het kabinet Verhofstadt I).

[bewerk] Nieuwe naam: CD&V

Op 9 oktober 1999 werd Stefaan De Clerck gekozen tot algemeen partijvoorzitter (als opvolger van Marc Van Peel) en startte een organisatorische en ideologische hervorming. Daarbij veranderde de partijnaam in 2001 in CD&V. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2000 zette zich enig herstel in.

[bewerk] Verkiezingsuitslagen onder de nieuwe naam CD&V

[bewerk] De federale verkiezingen van 18 mei 2003

De uitslag van de federale parlementsverkiezingen van 2003, waarin CD&V met de mediagenieke De Clerck als kandidaat premier naar de kiezer trok, was opnieuw teleurstellend. De Clerck nam ontslag als partijvoorzitter en werd vervangen door Yves Leterme, die voorheen fractieleider in de kamer was.

[bewerk] De verkiezingen van 13 juni 2004

Leterme stuurde aan op een kartel met de Nieuw-Vlaamse Alliantie onder leiding van Geert Bourgeois, maar aanvankelijk mislukte dit. Uiteindelijk werden de gesprekken hervat en op 14 februari 2004 werd een akkoord voor een kartel ondertekend, het zogenaamde Valentijnskartel of Vlaams Kartel.

Bij de verkiezingen van 2004 voor het Vlaamse Parlement haalde dit kartel een overwinning met zo'n 26% van de stemmen. Na korte maar moeilijke onderhandelingen onder leiding van Yves Leterme trad op 22 juli 2004 de regering Leterme I aan, die een coalitie is van het kartel CD&V/N-VA, het kartel sp.a/spirit en het kartel VLD/Vivant. Leterme werd als partijvoorzitter opgevolgd door Jo Vandeurzen.

Het kartel met N-VA hield op met bestaan op 30 november 2006 na de komst van Jean-Marie Dedecker naar de N-VA. CD&V kon zich niet verzoenen met deze beslissing, mede doordat Jan Renders van het ACW, die traditioneel een grote invloed heeft op de partij, de komst van Dedecker streng veroordeelde. ^[1] De N-VA besliste daarop Jean-Marie Dedecker niet te laten kandideren voor de federale verkiezingen in 2007, waarop hij de N-VA verliet, en het aan de CD&V is het besluit van 30 november te herzien.

[bewerk] Gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober 2006

[bewerk] De federale verkiezingen van 10 juni 2007

Op 28 februari 2007 werd het boek "De mythe van het vrije ik.Pleidooi voor een menselijke vrijheid" van senator huisideoloog Wouter Beke van de CD&V voorgesteld. Zijn boek geldt als de basis van het verkiezingsprogramma van deze partij, aldus partijvoorzitter Jo Vandeurzen. Daarin zullen waarden en normen een vooraanstaande plaats innemen. Het maakt ook komaf met het liberalisme met de boutade: "Liberalisme is een beschaafde vorm van recht van de sterkste". Men stelt ook dat men slechts vrij kan zijn in een samenleving als men niet naast elkaar leeft, maar in verbondenheid. Het individu met de grootste beschikkingsrechten heeft in een democratie pas een stem als hij kan terugvallen op een groep. Het verhaal is dan ook een pleidooi voor waarden en normen, voor respect en duidelijke structuren.

Medio maart 2007 raakte bekend dat Peter Leyman (45), nu gedelegeerd bestuurder Volvo Cars Gent, zich kandidaat stelt op de CD&V kamerlijst voor de parlementsvierkiezingen.

De partij gaat naar de kiezer met de slogan "Samen werkt". De voorzitter stelt dat "de verkiezingen niet zozeer gaan over punctuele maatregelen dan wel over de vraag welk soort samenleving wij willen. Voor de CD&V is dat een samenleving die meer investeert in de kwaliteit van het leven met als ankerpunten, het gezin, het verenigingsleven en de zorgmaatschappij. De nadruk komt te liggen op het "wij", niet het "ik" is van tel.

Binnenkort organiseert de partij vier "dagen van morgen" met als thema's

het gezin
het vrijwilligerswerk
het sociaal-economisch beleid
het goed bestuur dicht bij de mensen

[bewerk] Thema: het gezin

Op de "eerste dag van morgen" die ging over het gezin stelde Inge Vervotte, Vlaams minister van Welzijn een aantal gezinsvriendelijke maatregelen voor:

optrekken bevallingsverlof van vijftien naar twintig weken
verhoging geboortepremie
flexibele moederschapsrust voor zelfstandigen
geen uitbreiding van het aantal zondagse koopdagen
instellen van een "levenslooprekening": een werknemer kan tot 10 % van zijn loon sparen om later een periode van onbetaald verlof te financieren om later flexibeler verlof te kunnen nemen bv. voor de ouderzorg
optrekken koopkracht gezin met de verhoging van de kinderbijslag en deze welvaartsvast te maken en te indexeren
daarbuiten een groen vak op het belastingsformulier dat alle ecologische steunmaatregele zichtbaar maakt

[bewerk] Politiek gedachtegoed

Daar waar de Katholieke Partij in de 19de en begin 20ste eeuw een conservatieve partij was, heeft de CVP zich na de Tweede Wereldoorlog sociaal-economisch als centrumpartij (volkspartij) geprofileerd, met evenwel behoudsgezinde stellingnames in levensbeschouwelijke en ethische vraagstukken. De partij wil brede bevolkingsgroepen vertegenwoordigen met als overkoepelende achtergrond de christelijke oorsprong (christen-democratie).

De huidige CD&V neemt op gebied van welzijn en zorg, een duidelijke traditioneel-conservatieve positie in en ook de Vlaamse reflex is de laatste jaren verscherpt. De huidige generatie christendemocraten is sterk gekant tegen de toegenomen individualisering in de postindustriële maatschappij en pleit voor een warme, respectvolle samenleving. Ook het statuut van de vrijwilliger en de jeugd en jeugdbewegingen liggen CD&V na aan het hart. De Vlaamse ministerpresident Yves Leterme heeft van degelijk bestuur met een volks karakter zijn handelsmerk gemaakt.

[bewerk] Standen en strekkingen

De partij verenigt in haar bestuur en structuur uiteenlopende sociale en economische bewegingen, met traditioneel een numeriek sterke vakbondsvleugel (ACW), een middenstandsvleugel (Unizo), en een kleine maar invloedrijke landbouwvleugel (via de Boerenbond). Hoewel de invloed van die groeperingen sinds de laatste partijhervormingen officieel teruggedrongen is, vormen deze stromingen nog steeds de belangrijkste basis voor de partij.

Algemeen spreekt men van een rechter(conservatieve) vleugel en anderzijds een linkse vleugel. De eerste groep wordt grotendeels vertegenwoordigd door personen als Herman van Rompuy en zijn broer, Eric Van Rompuy, Hugo Vandenberghe, Pieter De Crem en ook Yves Leterme; wat deze conservatieve vleugel gemeen heeft is om de nadruk te leggen op ethische thema's, een respectvolle en plichtsbewuste samenleving, met eventueel centrum-rechtse posities op socio-economische vraagstukken. De linkse vleugel bestaat voornamelijk uit vakbondslieden van het ACW, zoals Greta D'Hondt. Over het algemeen legt deze groep de nadruk op de centristische positie op het socio-economische en een relatief unitaire visie op de staatkundige kwesties.

[bewerk] Zusterpartijen

Grote christen-democratische partijen zijn er ook in Nederland (CDA, Christendemocratisch Appel) en Duitsland (CDU, Christlich Demokratische Union). In landen met sterke socialistische partijen (bijv. Zweden) of sterke conservatieve partijen (bijv. Frankrijk) is de betekenis van christen-democratische partijen gering (bijv de Kristdemokraterna in Zweden) of onbestaande.

[bewerk] Voorzitters

[bewerk] Voorzitters CVP-PSC

1945 - 1949 : August De Schryver
1949 - 1950 : François-Xavier van der Straten-Waillet
1950 - 1961 : Theo Lefèvre
1961 - 1966 : Paul Vanden Boeynants
1966 - 1972 : Robert Houben

[bewerk] Voorzitters Vlaamse vleugel CVP-PSC

1961 - 1963 : Jos De Saeger
1963 - 1969 :
1969 - 1972 : Robert Vandekerckhove

[bewerk] Voorzitters CVP

1972 - 1979 : Wilfried Martens
1979 - 1981 : Leo Tindemans
1981 - 1988 : Frank Swaelen
1988 - 1993 : Herman van Rompuy
1993 - 1996 : Johan Van Hecke
1996 - 1999 : Marc Van Peel
1999 - 2001 : Stefaan De Clerck

[bewerk] Voorzitters CD&V

2001 - 2003 : Stefaan De Clerck
2003 - 2004 : Yves Leterme
2004 - heden : Jo Vandeurzen

[bewerk] Externe links

[bewerk] Bronnen en referenties

Bronnen en referenties:

↑ CD&V blaast het kartel met de N-VA op, vrtnieuws.net, 30 november 2006

Politieke partijen in België
Vertegenwoordigd in het federaal of een regionaal parlement:
Nederlandstalig: CD&V \| Groen! \| Lijst Dedecker \| N-VA \| sp.a \| spirit \| Vlaams Belang \| VLD \| Vivant \| VLOTT
Franstalig: CDF \| cdH \| Ecolo \| FN \| FDF \| MR \| PS \| UF
Duitstalig: CSP \| Ecolo \| PJU-PDB \| PFF \| SP \| Vivant
Voor partijen die niet in het parlement vertegenwoordigd zijn, provinciale partijen, lokale partijen en opgeheven partijen, zie de artikels Lijst van Vlaamse politieke partijen en Lijst van Franstalige politieke partijen in België.

Categorieën: CD&V | Vlaamse politieke partij | Conservatieve of christen-democratische partij