Dominantakkoord
Van Wikipedia
Het dominantakkoord, ook kortweg de dominant genoemd, is in de muziek het akkoord op de vijfde trap (kortweg V) van de majeur- of mineur-toonladder. Dominantie is een van de drie functies in de functionele harmoniek, de andere twee zijn de tonica en de subdominant.
De term 'dominant' suggereert weliswaar dat het hier om het belangrijkste akkoord van een toonsoort zou gaan, maar dat is niet het geval; dat is de tonica, het grondtoonakkoord. Het woord is eerder te interpreteren als omschrijving van het dwingende karakter van de functie, de luisteraar ervaart: 'er moet iets gebeuren', 'hier kan de muziek niet eindigen' (zie ook: open einde).
Alle aan de dominant (V) verwante akkoorden hebben eveneens een dominant karakter, maar zij hebben één gemeenschappelijk kenmerk: de in het akkoord aanwezige leidtoon van de toonladder: de zevende toon, die een halve toonsafstand onder de grondtoon ligt. Het dominant-septiemakkoord (V7) is het meest gebruikte dominantakkoord met de sterkste dwang naar de tonica.
De akkoorden met dominant karakter zijn: V, VII en III.
In de muziek wordt de term dominant ook gebruikt om een akkoord aan te duiden dat in de gebruikte toonsoort meestal een kwint boven de grondtoon of tonica ligt.
