Frans van Schooten
Van Wikipedia
Frans van Schooten (Leiden, 1615 - Leiden, 29 mei 1660) (ook onder zijn Latijnse naam bekend als Franciscus van Schooten) was een Nederlandse wiskundige. Hij is de zoon van Frans van Schooten (de oudere), die in Leiden hoogleraar was in de wiskunde. Vader van Schooten had onder andere Christiaan Huygens, Johan van Waveren Hudde en René Sluze als studenten. Frans van Schooten jr. schreef zich in het jaar 1631 aan de Universiteit van Leiden in om ook wiskunde te gaan studeren.
Toen in 1631 René Descartes een bezoek bracht aan Leiden, maakte hij kennis met Van Schooten, die op deze manier de leerlingenkring rond Mersenne in Parijs leerde kennen. Hierdoor aangespoord trok Van Schooten zelf naar Parijs en later naar London waar hij verbleef van 1641 tot 1643. Terwijl hij in Parijs was kon hij de werken van Viète raadplegen wiens verzameld werk hij in 1646 onder de titel Opera mathematicus publiceerde. In 1643 na zijn terugkeer in Leiden werd Van Schooten assistent van zijn vader, en toen die twee jaar later stierf erfde hij ook diens leerstoel. Hij bleef echter ijverig corresponderen met de wiskundigen die hij in het buitenland had ontmoet. Deze correspondentie is verloren gegaan.
Van Schooten spande zich in om de cartesiaanse geometrie (analyse met behulp van coördinaten) te verspreiden. Hij bestudeerde de Stifel's versie van het Duitse algebraleerboek Coss van Christoff Rudolff (1525) en vertaalde in 1649 Descartes' Géométrie in het Latijn. Hierdoor kwam dit belangrijk werk onder de aandacht van een ruimere kring van, ook buitenlandse, wiskundigen en droeg daarmee bij aan de verspreiding van de kennis van de analytische meetkunde.
Zijn eigen werk, Geometria a Renato Des Cartes verscheen in twee volumes (1659-1661), en de appendices die daar in voorkwamen, zijn van de hand van drie van zijn eigen leerlingen: Johan de Witt, Johan van Waveren Hudde en Hendrik van Heuraet. Verder publiceerde hij in 1657 ook de Exercitationes mathematicae, een verzameling wiskundige oefeningen. In dit werk werd voor de eerste keer een uitbreiding gesuggereerd naar de driedimensionale analytische meetkunde.
Frans van Schooten vertaalde in 1657 ook onder de titel De Ratiociniis in Ludo Aleae het bekende werk van zijn leerling Christiaan Huygens over kansrekening Rekeningh in Spelen van Geluck.
