Kruis van Biskaje
Van Wikipedia
Het Kruis van Biskaje was een Duits radar-apparaat dat een zoekontvanger had, om vijandelijke vliegtuigen beter te kunnen lokaliseren. Het had de vorm van het Franse Metox, met een geïmproviseerde draad-antenne. Door de Duitse Onderzeebootdienst werd het weldra het Kruis van Biskaje genoemd.
De Duitse admiraal Karl Dönitz kwam tot de conclusie dat alleen een bijzonder doeltreffende vliegtuigradar tot die kostbare verrassingsaanvallen kon hebben geleid. U-bootcommandanten klaagden meerdere keren achter elkaar over plotselinge aanvallen van geallieerde oppervlakteschepen, die van achter de horizon opdoken en met een snelheid recht op hen kwamen afgestormd en van het beruchte Leigh Light-zoeklicht dat 's avonds en 's nachts plotseling werd aangestoken tot op ongeveer 200 meter, zodat de vliegtuigen de Duitse onderzeeërs goed in hun zoeklicht hadden. Men hoorde het vliegtuig, maar in het pikkedonker zag men niet uit welke richting het kwam. De vliegtuigen daarentegen zagen wél op hun radar wáár de U-boot zich juist bevond.
Ze werden beschoten door hun boordwapens en met dieptebommen aangevallen, toen het eigenlijk al te laat was, alarm te blazen en een snelduik te doen. Deze snelduik gebeurde in 20 à 25 seconden, eer de U-boot volledig onder water was, en dan nog juist onder het wateroppervlak. De dieptebommen konden dan nog zware schade toebrengen aan de boten, tot zelfs catastrofale schade, met nare gevolgen van dien. Verscheidene U-boten gingen ten onder door dit radar- en Leigh Light-zoeklichtfenomeen. Zo werden o.a. de U-502, U-165, U-578, U-705 en tenslotte U-751 ermee, in een korte tijd, fataal verrast.
Dönitz belegde in Parijs een vergadering met zijn technische deskundigen, en na uitvoerige discussies stelden zij een plan op om het radargevaar te bestrijden. De onderzeeboten moesten onmiddellijk met zoekontvangers worden uitgerust; daarmee zouden ze het signaal van een vijandelijk radar kunnen oppikken, lang voordat de echo van het signaal sterk genoeg was om door een vliegtuig opgevangen te kunnen worden.
De benodigde apparatuur was al beschikbaar in de vorm van de Franse Metox, en een antenne werd haastig geïmproviseerd - een stuk draad dat om eenvoudig houten frame werd gewonden. In de wandeling weldra het 'Kruis van Biskaje' genoemd omdat daar, in deze Golf van Biskaje, zoveel U-boten ermee verrast werden. Bovendien werden stappen ondernomen om te zorgen dat de U-boten zo snel mogelijk een eigen radar kregen die hen in staat stelde met vrij grote nauwkeurigheid te bepalen hoe vér het vijandelijk vliegtuig van hen verwijderd was en in wélke richting het zich bevond. Verder werd begonnen aan een onderzoek waaruit moest blijken of de U-boten op een of andere manier zodanig geïsoleerd konden worden dat de radarecho niet naar het vliegtuig teruggekaatst werd.
[bewerk] Externe links
| Bronnen en referenties: |
|
