Odeon Records
Van Wikipedia
Odeon was een Duits platenlabel opgericht door Max Strauss en Heinrich Zunz in Berlijn. Het was vernoemd naar het beroemde theater Odéon in Parijs, dat zelf terugverwijst naar het oude Griekse Odeion.[1] De classicistische koepel van het gebouw staat op de de labels van de platenmaatschappij.
In 1904 introduceerde Odeon de dubbelzijdige grammofoonplaat. Tot dan toe werden platen slechts aan een van beide kanten bedrukt.
Odeon werd deel van de Carl Lindstrom Company, die ook de labels van Beka Records, Parlophone en Fonotipia onder zijn hoede had. Lindstrom werd overgenoemen door de Engelse Columbia Graphophone Company in 1926. In maart 1931 fuseerde Columbia met Electrola, His Master's Voice en andere labels tot Electric and Musical Industries Ltd. oftewel EMI.
In 1936 was de directeur van de Odeon-tak gedwongen af te treden en met pensioen te gaan. Hij werd vervangen Dr Kepler, een Nazi partijlid. In 1939 werden Odeon en Electrola onder het toezicht geplaatst van een partijfunctionaris. Toen het Rode Leger in 1945 Berlijn veroverde, vernietigden de Russische soldaten het grootste deel van de Odeon fabriek. Na 1945 bleef de naam Odeon in gebruik voor platen op de markt in westelijk Afrika. In Spanje, Argentinië and Brazilië handhaafde Odeon zich als eigennaam binnen EMI tot aan het einde van het tijdperk van de grammofoonplaat. Het doek viel hier tenslotte in het midden van de jaren '80.
In sommige landen werden de meeste albums van de Beatles en ook het solowerk van de fabulous four door het Odeon label op de markt gebracht, zoals in West-Duitsland, Japan, Spanje, Frankrijk en Zuid-Afrika. Op sommige markten werd de naam van Apple Records, het 'eigen merk' van de Beatles, pas in 1971 geïntroduceerd en werd het gebruik van de naam Odeon zelfs hersteld in 1976.
Directe EMI/HMV exporten naar de V.S., waar het label van His Master's Voice onder RCA Victor valt, werden voorzien van stickers met de naam van Odeon.
[bewerk] Voetnoten
- ↑ In 1990 werd de naam van het Parijse Odéon naar een idee van Giorgio Strehler uitgebreid tot Odéon - Théâtre de l'Europe, maar er wordt nog veel gebruik gemaakt van de oude naam, sinds 1971 Théâtre national de l'Odéon. Het is een van de vijf nationale theaters in Frankrijk.
