Oxidatietoestand

Van Wikipedia

De oxidatietoestand (of oxidatiegetal of oxidatiegraad) is een maat voor de mate waarin een atoom geoxideerd is. Een atoom kan elektronen delen met andere atomen, en kan atomen gedeeld krijgen. Deze elektronen vormen dan samen een elektronenpaar. Het elektronenpaar bevindt zich gemiddeld altijd dichter bij een van de twee atomen (tenzij het twee exact dezelfde atomen betreft in een symmetricht molecuul), bij het elektronegatiefste. Om het oxidatiegetal te berekenen wordt aangenomen dat dit elektronenpaar zich geheel bij het atoom bevindt waar zij zich het dichtst bij bevinden. Omdat het atoom nu een elektron meer heeft dan het zonder de binding zou hebben, is het atoom eenwaardig negatief geladen voor de berekening van het oxidatiegetal (het atoom waar de atomen van het elektronenpaar het verst van verwijderd stonden krijgt logischerwijs een eenwaardige positieve lading toegekend). Vervolgens wordt dit voor iedere binding aan een atoom gedaan, en deze getallen worden bij elkaar opgeteld. Dit levert een getal op tussen de -7 en de 7. Deze worden meestal weergegeven in romeinse cijfers, dit in tegenstelling tot de valentie.

Indien elektronen opgenomen worden treedt het atoom op als een oxidator. Indien het elektronen afgeeft is treedt het atoom op als een reductor. Edelgassen hebben normalerwijze, d.i. behoudens uitzonderlijke gevallen, oxidatietrap 0. Veel elementen kunnen meerdere oxidatietoestanden hebben. Bijvoorbeeld zwavel kan één of twee elektronen opnemen: oxidatietoestand -II en -I (optredend als oxidator) of twee, vier of zes elektronen afstaan: oxidatietoestand +II, +IV en +VI (optredend als reductor). De oxidatietoestand kan dus positief of negatief zijn.

Bij overgangsmetalen is de oxidatietoestand voor de coördinatiechemie erg belangrijk. Deze wordt dan mede bepaald door de liganden.