Qing-dynastie
Van Wikipedia
|
|||
|
Chinese Keizerrijk |
|||
 |
|||
| Ontstaan | 1644 | ||
| Val | 1911 | ||
| Hoofdstad | Peking | ||
| Staatsvorm | keizerrijk | ||
| oppervlakte | ? | ||
| Bevolking | 300 miljoen rond 1800 | ||
| Tijdzone | UTC +8 | ||
| Munteenheid | Cash | ||
De Qing-dynastie(清) was de laatste keizerlijke dynastie van China. De keizers waren in deze periode afkomstig van de Mantsjoe, die rond 1644 de laatste inheemse dynastie, de Ming-dynastie, afloste. Een korte revolutie in 1911 onder leiding van Sun Yat-sen maakte in 1912 een einde aan het keizerrijk.
De Mantsjoe-heersers van de Qing-dynastie waren etnisch verwant aan de Jurchen van de vroegere Jin-dynastie (1115-1234). Hun machtsbasis lag van oorsprong buiten de Chinese Muur, rondom het huidige Shenyang (tijdens de Qing Mukden genaamd) in Noordoost-China. De Mantjoes waren nauw verwant aan de Mongolen. Zelfs hun schriften leken op elkaar. De Mantsjoe-staat vormde een sterke militaire macht, en werd pas als een bedreiging erkend door de Ming toen het vrijwel te laat was. In 1636 ging de staat zich Qing noemen, en in 1644 werden de Qing door noordelijke generaals China binnengelaten om een burgeroorlog te beslechten.
De keizer had ten tijde van de Qing-dynastie absolute macht. Hij werd terzijde gestaan door een raad van invloedrijke ministers. De keizerlijke residentie was de Verboden Stad in Peking. Ook hield de keizer er een zomerpaleis op na. Beide zijn thans een museum.
De eerste jaren (1644-83) werden besteed aan de pacificatie van China. Met name in het zuiden verzetten de Ming-loyalisten zich en benoemden zelfs tegenkeizers (de Zuidelijke Ming). In de jaren 1690-1711 werd een grote oorlog tegen de Mongolen uitgevochten die leidde tot de verovering van Mongolie en Tibet. Ook vonden schermutselingen plaats met Rusland, wat leidde tot het Verdrag van Nertchinsk.
De Qing voerden verschillende hervormingen door, hoewel Mantsjoe een voorkeurspositie kregen. De administratie werd efficienter. Een ander verschijnsel was de bevolkingsgroei en -migratie. In 1740 waren er 180 miljoen Chinezen, in 1774 221 miljoen, in 1800 rond de 300 miljoen en in 1850 zelfs 430 miljoen. Dit legde een enorme druk op de beschikbare hup- en voedingsbronnen. De Chinezen begonnen dan ook naar het noordoosten te migreren waardoor het voormalige Mandsjoe-land een Han-Chinese bevolking kreeg. De overbevolking leidde ook tot hongersnood en instabiliteit.
In de 19e eeuw werd de Europese invloed steeds groter. De Qing moesten zogenaamde "concessies" aan buitenlandse mogendheden afstaan, invloedssferen erkennen en ongelijke verdragen tekenen. De binnenlandse stabiliteit werd steeds minder. Na de Opiumoorlog en de Taiping-opstand bleek steeds duidelijker dat de Qing de uitdagingen van de moderne tijd niet aankon en op zijn laatste benen liep. Weliswaar trachtte men hervormingen door te voeren om zich aan de tijd aan te passen, maar deze versnelden het einde alleen maar. In 1911 werd de laatste keizer afgezet.
[bewerk] Lijst van keizers
(De eerste twee keizers heersten nog tijdens de nadagen van de Ming-dynastie (1368-1644). Vanaf 1644 heerste de Qing ook formeel over het gehele Chinese keizerrijk.)
- 1616-1626: Nurhaci
- 1626-1643: Hong Taiji
- 1643-1661: Shunzhi
- 1661-1722: Kangxi
- 1722-1735: Yongzheng
- 1735-1795: Qianlong
- 1795-1820: Jiaqing
- 1820-1850: Daoguang
- 1850-1861: Xianfeng
- 1861-1875: Tongzhi
- 1875-1908: Guangxu
- 1908-1912: Xuantong
|
|
|---|
|
Xia | Shang | Zhou | Qin | Han | Drie Koninkrijken | Jin | Noordelijke Wei | Sui | Tang | Jurchen+Song |Yuan | Ming | Qing |
