Rif-Republiek
Van Wikipedia
| Vlag | Wapen |
|---|---|
 Vlag van de Rif-Republiek |
 |
| Kaart | |
| Hoofdstad | Ajdir |
| Regeringsvorm | Republiek |
| Staatshoofd | President |
| Bestaan | 1921-1926 |
| Ontstaan uit | Spaans-Marokko |
| Opgegaan in | Spaans-Marokko |
| Oppervlakte | |
| Inwoners | ca. 18.000 |
| Taal | Tarifit |
| Religie | Islam |
| Munteenheid | Riffan |
| Leus | {{{leus}}} |
| Nationale feestdag | 18 september |
De Rif-Republiek (ook: Republiek van het Rif, De Geconfedereerde Republiek van de Stammen van het Rif of Dawlat al-Jumhuriyya ar-Rifiyya of er-Rif) werd gesticht op 18 september 1921.
De hoofdstad van het ruim 18.000 inwoners tellende gebied was Ajdir en het staatshoofd Mohammed Abdelkrim El Khattabi.
[bewerk] Geschiedenis
In het Rifgebergte van Noord-Marokko werd onder El Khattabi in 1920 de onafhankelijkheid op de Spaanse bezetter bevochten en de republiek er-Rif uitgeroepen. Mohamed Abdelkrim El Khatabbi leidde de onafhankelijkheidsstrijd van de Berbers tegen de Spaanse en Franse kolonisatie.
El Khattabi versloeg in 1921 te Anoual de Spaanse generaal Silvestri en zijn uit twintigduizend man tellende leger en vervolgens de Spaanse elitetroepen die onder bevel van generaal Franco ter versterking naar het gebied zijn gestuurd, en sticht in het nagenoeg geheel bevrijdde Noord-Marokko de Rif-Republiek.
In 1923 wordt er een internationale status voor Tanger afgekondigd. El Khattabi boekt ondertussen aanzienlijke successen. Terwijl de Spanjaarden uit alle macht proberen Tetouan en Melilla te redden, valt het Franse leger vanuit het zuiden aan. Het moet buigen onder het tegenoffensief van de Riffijnen. Maarschalk Lyautey die de situatie niet meer aankan, houdt het voor gezien.
In 1924 heeft El Khattabi de Spanjaarden geheel uit het Rifgebied weten te verdrijven en richt hij zich op de Fransen, die vluchten naar Fez en Tanger. Spanje en Frankrijk besluiten gezamenlijk hun legers in te zetten tegen El Khattabi. Meer dan 200.000 Spaanse en Franse soldaten onder bevel van maarschalk Henri Philippe Pétain landen in 1925 in de Baai van Al Hoceima.
Uiteindelijk staat Pétain aan het hoofd van een leger van 725.000 man, bijgestaan door vierenveertig escadrilles. Hij voert persoonlijk het bevel over zestig Franse generaals. Tegenover hen een Riffijns leger met een vaste kern van slecht 30.000 strijders, versterkt door ongeregelde troepen. Meer dan een jaar houden de Riffijnen stand. Pétain verbiedt internationale humanitaire hulp naar de Rif te zenden als complete dorpen worden weggebombardeerd door de Franse luchtmacht. Het kleine maar dappere Rifleger kan met hun geweren weinig uitrichten tegen de zware bombardementen, het artillerievuur en de tankaanvallen. Om een einde aan deze slachting te maken, geeft El Khattabi zich op 27 mei 1926 over. Hij wordt naar het Franse eiland Réunion gedeporteerd. Met moeite slaagt het leger er nadien in plaatsen als Ajdir en Tarquist te bezetten, maar de verovering van Marokko werd pas in 1927 in de Rif, en in 1934 verder voltooid met de onderwerping van de verzetsgroepen in het zuiden. Frankrijk betreurde zevenendertigduizend doden.
In 1947 lukt het El Khattabi van zijn banningseiland te ontsnappen. Hij vestigt zich in Caïro en van daaruit steunt hij het Marokkaanse verzet, tot hij op 5 februari 1963 sterft. El Khattabi ligt tot op heden in Caïro begraven.
Zie voor de geschiedenis van de Rif-Republiek ook het artikel: Mohammed Abdelkrim El Khattabi
