Albert Costa

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Albert Costa Casals (ur. 25 czerwca 1975 w Leridzie), tenisista hiszpański, zwycięzca wielkoszlemowego French Open w grze pojedynczej, medalista olimpijski w grze podwójnej, zdobywca Pucharu Davisa. Na początku kariery używał imienia "Alberto".

Treningi tenisowe rozpoczął w wieku 5 lat. Był czołowym juniorem świata, w 1993 wygrał turniej Orange Bowl (nieoficjalne mistrzostwa świata) oraz był w finale French Open. W tym samym roku rozpoczął karierę zawodową, osiągając pierwszy ćwierćfinał w cyklu ATP Tour (w Santiago). W krótkim czasie zyskał opinię jednego z czołowych specjalistów gry na nawierzchni ziemnej; w 1994 był w półfinale w Estoril (pokonał po drodze znanego rodaka Bruguerę - pierwsze zwycięstwo nad rywalem z czołowej dziesiątki rankingu światowego). W 1995 wyeliminował na turnieju French Open byłego mistrza imprezy, Amerykanina Couriera, a przyszłego triumfatora Austriaka Mustera zmusił do pięciosetowej walki. Zrewanżował się Musterowi kilka miesiecy później w finale turnieju w Kitzbuehel, gdzie odniósł swoje pierwsze turniejowe zwycięstwo.

W 1996 wygrał kolejne trzy turnieje, był w finale wielkiego turnieju w Monte Carlo (pokonał m.in. Chilijczyka Riosa i Amerykanina Agassiego, przegrał z Musterem), po raz pierwszy znalazł się w czołowej "dwudziestce" rankingu; rok zakończył na pozycji nr 13. Równie udany w karierze Costy był sezon 1997; Hiszpan dotarł do ćwierćfinału Australian Open (przegrał w pięciu setach z późniejszym zwycięzcą Pete Samprasem), wygrał turnieje w Barcelonie (w pierwszym w historii ATP Tour finale z udziałem dwóch Katalończyków pokonał Alberto Portasa) i Marbelli, przyczynił się do zdobycia przez Hiszpanię drużynowego Pucharu Świata (pozostał w tej imprezie niepokonany). W kwietniu 1997 osiągnął pozycję nr 9 w rankingu.

W sezonie 1998 wygrał turnieje w Hamburgu i Kitzbuehel, był w finale w Rzymie (Italian Open) i Bournemouth; jako rezerwowy wystąpił w turnieju Masters. W 1999 wygrał turnieje w Estoril, Gstaad i ponownie w Kitzbuehel, udało mu się także przełamać wieloletnią niemoc w turniejach halowych - jesienią po raz pierwszy przeszedł rundę w imprezie rozgrywanej pod dachem (w Stuttgarcie). W 2000 po raz pierwszy od kilku lat nie zdołał wygrać żadnego turnieju, był natomiast w ćwierćfinale French Open (pokonał m.in. Enqvista i Hewitta, przegrał z Squillarim). Osiągnął także sukcesy jako reprezentant kraju - w parze z Alexem Corretją zdobył brązowy medal w deblu na igrzyskach olimpijskich w Sydney, a późną jesienią przyczynił się do pierwszego triumfu Hiszpanii w Pucharze Davisa.

Po nieco słabszym sezonie 2001 (finał w Kitzbuehel przegrany do Ekwadorczyka Nicolasa Lapenttiego i IV runda US Open) doczekał się wielkiego sukcesu w 2002. Do turnieju French Open nie przystępował jako faworyt, klasyfikowany dopiero na 22. miejscu rankingu światowego; pokonał w drodze do finału m.in. trzykrotnego triumfatora imprezy Brazylijczyka Gustavo Kuertena, Argentyńczyka Guillermo Canasa i w półfinale Alexa Corretję. W finale niespodziewanie okazał się lepszy od rodaka Juana Carlosa Ferrero, wygrywając 6:1, 6:0, 4:6, 6:3. Wygrana dała mu awans na najwyższą pozycję w karierze - nr 6 (w lipcu 2002). Był w t.r. także w finałach w Barcelonie (przegrał z Gaudio) i Amersfoort (przegrał z Chelą). Po raz drugi w karierze wystąpił w turnieju Masters, jako trzeci Hiszpan obok Moyi i Ferrero.

Nie udało mu się obronić tytułu na French Open w 2003, chociaż toczył heroiczną walkę aż do półfinału, wygrywając cztery z pięciu spotkań w pięciu setach (m.in. z Radkiem Stepankiem, Nicolasem Lapenttim i Tommy Robredo); przegrał w półfinale z Ferrero, który został zwycięzcą całego turnieju. W marcu 2003 Costa był także w półfinale dużego turnieju w Miami, gdzie pokonał takich graczy jak Nicolas Massu, Roger Federer i Guillermo Coria, a przegrał z Andre Agassim.

Słabsze sezony 2004 i 2005 sprawiły, że zaczął zastanawiać się nad zakończeniem kariery sportowej. Początkowo zamierzał zakończyć występy jesienią 2005, ostatecznie jednak kontynuował grę w 2006. Rok 2005, który był dla Costy najgorszy od lat jako singlisty, okazał się natomiast dość udany w grze podwójnej - w parze ze wschodzącą gwiazdą hiszpańskiego tenisa Rafaelem Nadalem wygrał swój pierwszy turniej deblowy (w styczniu 2005 w Ad-Dauha). W kwietniu 2006 pożegnał się z tenisem zawodowym turniejem w Barcelonie.

Albert Costa jest zawodnikiem praworęcznym, wyróżniającym się klasycznym, jednoręcznym bekhendem. W reprezentacji w Pucharze Davisa debiutował w kwietniu 1996, wygrał 11 meczów, przegrał 8. Miał znaczący udział w zdobyciu Pucharu w 2000 (w I rundzie pokonał Włocha Sanguinettiego, w ćwierćfinale Rosjanina Kafelnikowa, w półfinale Amerykanina Todda Martina; w finale przegrał z Australijczykiem Hewittem, a do meczu z Rafterem nie doszło, ponieważ Hiszpanie zapewnili sobie już prowadzenie 3:1), zabrakło go natomiast w składzie ekipy hiszpańskiej w 2004, kiedy ponownie zdobyła ona trofeum.

Jest żonaty z Cristiną Venturą; wieloletni związek, z którego ma córki-bliźniaczki Claudię i Almę (ur. w kwietniu 2001), potwierdził ślubem w czerwcu 2002, kilka dni po wielkoszlemowym triumfie na kortach im. Rolanda Garrosa. Świadkiem na ślubie Costy był jego przyjaciel, pokonany przez niego w półfinale French Open Alex Corretja. Z Albertem Costą nie jest spokrewniony inny tenisista hiszpański o tym nazwisku, Carlos Costa.

Wygrane turnieje:

gra pojedyncza:
- 1995 Kitzbuehel
- 1996 Bournemouth, Gstaad, San Marino
- 1997 Barcelona, Marbella
- 1998 Hamburg, Kitzbuehel
- 1999 Estoril, Gstaad, Kitzbuehel
- 2002 French Open
gra podwójna:
- 2005 Ad-Dauha (z Rafaelem Nadalem)