Andrzej Ruttie
Z Wikipedii
Andrzej Ruttie (1777-1853) - generał brygady.
Syn Jana i Marii Lekarskiej.
Walczył w powstaniu 1794r. Od 1797 w Legionach Polskich. Był adiutantem gen. J.H. Dąbrowskiego. Walczył pod Forentino i Civito Castellano. Uczestnik obrony Mantui. Po ciężkiej ranie i jej wyleczeniu powrócił do służby i wziął udział w bitwach pod Trebbią i Novi. W kampaniach napoleońskich 1805, 1807, 1809 i 1813 walczył pod Sandomierzem, Langonecją, Tudelą, Wachau i pod Lipskiem
Od 1815r. w armii Królestwa Polskiego; służył w 4 pułku ułanów.
W powstaniu listopadowym walczył pod Kałuszynem, Grochowem, Dębem Wielkim. Przez pewien czas był gubernatorem Warszawy. Walczył również w obronie stolicy. Po upadku powstania złożył przysiegę wierności carowi i został zesłany do Wołogdy. W 1833 powrócił i osiadł w Lublinie, gdzie w 1853 umarł.
[edytuj] Odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Virtuti Militari
- Krzyż Oficerski Legii Honorowej
- Order św. Anny
