Artur Hutnikiewicz
Z Wikipedii
Artur Hutnikiewicz (ur. 12 stycznia 1916 we Lwowie, zm. 17 kwietnia 2005 w Toruniu) - historyk literatury polskiej.
Urodził się we Lwowie, tam ukończył szkołę średnią i podjął studia z filologii polskiej i klasycznej na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Po ich ukończeniu został asystentem na tej uczelni. W czasie II wojny światowej był karmicielem wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym prof. Rudolfa Weigla. W 1946 zmuszony do opuszczenia Lwowa, osiadł w Toruniu. Od 1946 związany z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika. Rozpoczynał od stanowiska starszego asystenta w Katedrze Teorii Literatury i Literatury Porównawczej na UMK, w 1948 doktoryzował się rozprawą o twórczości Żeromskiego, w 1962 został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1973 profesorem zwyczajnym.
Był wybitną osobowością, erudytą, jednym z najwybitniejszych znawców literatury okresu Młodej Polski i dwudziestolecia międzywojennego, szczególnie twórczości Stefana Żeromskiego, Jana Lechonia, Marii Dąbrowskiej i Stefana Grabińskiego. Opublikował ponad 300 prac naukowych, w tym szereg monografii książkowych, rozpraw i studiów literackich. Kochany zarówno przez studentów, jak i współpracowników. Zawsze był najwyższym autorytetem moralnym i naukowym. Jako jeden z nielicznych profesorów egzaminował ze wszystkich epok literackich. Krytycznie wyrażał się o powojennym systemie kształcenia studentów, w którym studenta zmusza się do siedzenia od rana do wieczora na zajęciach, zamiast dać mu czas na samodzielne studiowanie pod kierunkiem wybranego profesora - mistrza. Wychował całą rzeszę wybitnych literatów i naukowców, którzy kontynują jego dzieło.
[edytuj] Niektóre publikacje
- 1965 Od czystej formy do literatury faktu
- 1976 Portrety i szkice literackie
- 1987 Żeromski
- 1994 Młoda Polska
- 1994 "Przedwiośnie" Żeromskiego
- 1996 To, co najważniejsze: trzy eseje o Polsce
