Bitwa pod Borodino
Z Wikipedii
| Bitwa pod Borodino Wojna francusko-rosyjska 1812 |
|||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||
| Data | 5-7 września 1812 | ||||||||||||||||
| Miejsce | Borodino | ||||||||||||||||
| Wynik | Bitwa nierostrzygnięta, taktyczne zwycięstwo Francuzów | ||||||||||||||||
| Terytorium | Rosja | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
Bitwa pod Borodino została stoczona w dniach 5-7 września 1812 roku pomiędzy armią francuską dowodzoną przez Napoleona Bonaparte a rosyjską dowodzoną przez Michaiła Kutuzowa. Michaił Kutuzow (dowódca wojsk rosyjskich) wycofał się z pola walki, otwierając tym samym Napoleonowi drogę do Moskwy. Borodino to miejscowość znajdująca się na terenie dzisiejszej Rosji.
W czerwcu 1812 roku Napoleon wkroczył na tereny Rosji dowodząc armią liczącą blisko pół miliona żołnierzy i 1300 armat. Do decydującego starcia doszło dopiero we wrześniu po objęciu naczelnego dowództwa armii carskiej przez gen. Kutuzowa, który postanowił zmierzyć się z Francuzami pod Borodino.
Francuzi w sile 127 tysięcy żołnierzy i 540 działami stoczyli całodzienną bitwę z Rosjanami - 130 tysięcy żołnierzy i 640 dział. Kutuzow wybrał bardzo starannie rejon bitwy z natury dość dogodny do obrony, wzmocniony dodatkowymi licznymi fortyfikacjami polowymi. Napoleon usiłował przełamać opór Rosjan koncentrując całą siłę uderzenia na centrum wroga, oraz próbując uderzenia od południa na wieś Uticę. Walczący na południowym odcinku V (polski) Korpus księcia Poniatowskiego uwikłany był w całodzienną bezskuteczną walkę o ufortyfikowane i obsadzone artylerią wzgórze koło Uticy (wzgórze zostało ostatecznie zajęte pod wieczór szturmem całego korpusu poprowadzonym osobiście przez Poniatowskiego). Także rzucona do walki w centrum ciężka kawaleria francuska nie zdołała przełamać oporu Rosjan. Wieś Borodino została zdobyta w pierwszym uderzeniu, jednak ciężkie boje toczono o szaniec (nazwany później szańcem gen.Rajewskiego) w centrum uzbrojonego w baterię 200 dział, który po południu został zdobyty przez Francuzów. Napoleon nie zdecydował się na rzucenie do walki Gwardii, która w krytycznym momencie bitwy mogła doprowadzić do zniszczenia armii rosyjskiej. Pod wieczór walki wygasły. Napoleon Bonaparte nie wykorzystał inicjatywy i dał Kutuzowowi możliwość odwrotu. Straty obu stron były niesłychanie wysokie. Rosjanie stracili około 30 tys. zabitych, Francuzi około 7 tys zabitych. Ciężkie straty kawalerii francuskiej uniemożliwiły podjęcie pościgu za cofającą się armią rosyjską. Napoleon zajął Moskwę 14 września 1812 roku, lecz zasadniczy cel kampanii, jakim miało być rozgromienie armii rosyjskiej w walnej bitwie, nie został osiągnięty i niebawem przyczynił się do klęski Napoleona w Rosji.
