Blitzkrieg

Z Wikipedii

Blitzkrieg (niem. dosłownie: wojna błyskawiczna) – termin oznaczający błyskawiczne uderzenie sił powietrznych i lądowych na dany kraj.

Najważniejszym elementem wojny błyskawicznej jest wykorzystanie momentu zaskoczenia poprzez napad w skali strategicznej oraz dążenie do maksymalnego zmasowania głównych sił na kierunku pierwszego uderzenia. Nieprzyjaciel powinien zostać obustronnie oskrzydlony przez siły pancerne, a jego główne siły okrążone i zniszczone przez piechotę i artylerię w początkowym okresie wojny. Twórcą Blitzkriegu był Alfred von Schlieffen. Na początku I wojny światowej, tzw. plan Schlieffena zakładał pokonanie Francji w ciągu 6. tygodni, dzięki czemu możliwe miało być przerzucenie wszystkich sił na front wschodni, przeciwko Rosji. Teoretyczne podstawy Blitzkriegu z użyciem czołgów zostały opracowane i po raz pierwszy zaprezentowane przez Heinza Guderiana w jego książce pt. Achtung - Panzer! wydanej w 1937 roku.

Zgodnie z teorią Guderiana o powodzeniu wojny błyskawicznej decyduje zmasowane użycie dywizji pancernych i piechoty zmotoryzowanej na głównych kierunkach uderzenia. Owe uderzeniowe kliny pancerne winny być wspierane przez lotnictwo we wszystkich sytuacjach bojowych. Zadaniem lotnictwa, głównie nurkującego, jest też prowadzenie rozpoznania w taktycznej i operacyjnej głębi, zapobieganie podejściu nieprzyjacielskich odwodów, ubezpieczanie wojska z powietrza i zapewnianie im zaopatrzenia.

Samo słowo blitzkrieg zostało ukute przez amerykańskiego dziennikarza pracującego dla magazynu Time opisującego niemiecką inwazję na Polskę w 1939.[1].