Chiaroscuro

Z Wikipedii

Przykład techniki chiaroscuro w malarstwie Caravaggia, Wieczerza w Emmaus 1601-02, olej na płótnie, 139 x 195 cm, National Gallery, Londyn

Chiaroscuro (wł. chiaro - "jasny" i oscuro - "ciemny"), inaczej światłocień - technika stosowana najpierw w drzeworytnictwie, a potem także w malarstwie, polegająca na uwydatnieniu kontrastu światła i cienia na obrazie. Dzięki efektom światłocieniowym możemy zobaczyć i podziwiać formę oraz kolor.

Drzeworyt chiaroscuro (światłocieniowy) pojawił się niemal równolegle we Włoszech (1506) i w krajach niemieckich (1508). Odbitka powstaje z dwóch drzeworytów: konturowego i tonowego. Ten typ grafiki rozkwitł we Włoszech a w XVII wieku rozpowszechnił się we Francji i Anglii. (cytat za http://www.pbw.waw.pl/pbw/pliki/publikacje/Warsztaty-exlibris.doc).

Nazwę technice nadał ponoć Leonardo da Vinci, stosując go po raz pierwszy w swym obrazie Madonna w grocie (1483).

Najwybitniejsi malarze stosujący chiaroscuro to m.in.: Caravaggio, Rembrandt van Rijn.

[edytuj] Zobacz też

• sfumato

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych Władysława Kopalińskiego

To jest tylko zalążek artykułu związanego z malarstwem. Jeśli możesz, rozbuduj go.