Cyprian Kamil Norwid

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Cyprian Kamil Norwid
Cyprian Kamil Norwid
Herb	Topór
Data urodzenia	24 września 1821
Miejsce urodzenia	Laskowo-Głuchy
Data śmierci	23 maja 1883
Miejsce śmierci	Paryż

Rodzina	Norwidowie
Rodzice	Jan Norwid Ludwika Norwidowa

Cyprian Kamil Norwid (właściwie Cyprian Konstanty Norwid) herbu Topór (ur. 24 września 1821 w majątku Laskowo-Głuchy, zm. 23 maja 1883 w Paryżu), polski poeta, dramatopisarz, prozaik, artysta plastyk.

Często uważany za ostatniego z czterech najważniejszych polskich poetów romantycznych. Wielu historyków literatury uważa jednak taki pogląd za zbytnie uproszczenie, zaliczając jego twórczość raczej do klasycyzmu i parnasizmu.

Przeważającą część swojego życia spędził za granicą, głównie w Paryżu, żyjąc w nędzy i utrzymując się z prac dorywczych. Twórczość Norwida, przekraczająca zdolność percepcji mu współczesnych, została zapomniana po jego śmierci. Został odkryty ponownie dopiero w okresie Młodej Polski.

Spis treści

1 Biografia
2 Dorobek
3 Pozostałości materialne po poecie
- 3.1 Zobacz też
4 Dzieła
5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Biografia

[edytuj] Młodość

Cyprian Norwid urodził się w majątku matki, mazowieckiej wsi Laskowo-Głuchy (w połowie drogi pomiędzy Radzyminem a Wyszkowem) ochrzczony w pobliskim kościele parafialnym w Dąbrówce, gdzie znajduje się tablica pamiątkowa oraz akt chrztu. Na cmentarzu parafialnym znajduje się symboliczny nagrobek jego matki Ludwiki ze Zdzieborskich.

Ojciec Norwida Jan (1784 - 1835) był plenipotentem Radziwiłłów, później administracji Namiestnictwa, matka Ludwika (1798 -1825) była jego trzecią żoną. Poeta, wcześnie osierocony, wychowywał się od 1825 roku u prababki Hilarii z Sobieskich. Rok 1830 i powstanie listopadowe Norwidowie spędzili w Warszawie. Razem ze starszym bratem Ludwikiem Cyprian Norwid uczył się w warszawskim gimnazjum, przerwał naukę nie ukończywszy piątej klasy i wstąpił do prywatnej szkoły malarskiej.Pobierał prywatne lekcje rysunku u znanego warszawskiego malarza Jana Klemensa Minasowicza. Nieregularna i przerwana edukacja Norwida sprawiła, że na dobrą sprawę był samoukiem.

Rękopis "Fortepianu Szopena"

Pierwsze środowisko literackie Norwida stanowili autorzy skupieni wokół redagowanego przez Hipolita Skimborowicza "Piśmiennictwa Krajowego". Utrzymywał kontakty z tzw. Cyganerią Warszawską (Seweryn Filleborn, Roman Zmorski, Józef Bogdan Dziewoński, Włodzimierz Wolski), a także z Karolem Levittoux. W 1841 r. zbliżył się do Biblioteki Warszawskiej i salonu Łuszczewskich. Debiutował na łamach "Piśmiennictwa Krajowego" (nr 8/1840) wierszem "Mój ostatni sonet".

[edytuj] Podróże po Europie i pierwszy pobyt w Paryżu

W 1842 Norwid wyjechał do Drezna, oficjalnie dla doskonalenia sztuki rzeźbiarskiej. Podróżował po Wenecji i Florencji. W 1844 roku zamieszkał w Rzymie przy Via Quattro Fontane. Wówczas narzeczona poety, Kamila, zerwała zaręczyny, a Norwid poznał Marię z Nesselrodów Kalergis, która stała się jego wielką nieszczęśliwą miłością. W tym okresie pogorszył się też stan zdrowia Norwida.

Do 1846 poeta podróżował do Berlina, gdzie uczęszczał na wykłady uniwersyteckie i spotkania miejscowej Polonii. Był to dla Norwida okres licznych kontaktów towarzyskich, artystycznych i politycznych. Aresztowany i zmuszony do wyjazdu z Prus w 1846 r. Norwid udał się do Brukseli. Okres Wiosny Ludów spędził Norwid ponownie w Rzymie, gdzie poznał m.in. Mickiewicza i Krasińskiego.

W latach 1849-1852 mieszkał w Paryżu, gdzie spotkał Słowackiego i Fryderyka Chopina, a także zetknął się w salonie Herweghów z Turgieniewem i Aleksandrem Hercenem. Sytuacja Norwida była wówczas trudna zarówno ze względów materialnych, jak i z powodu zawodu miłosnego, nieprzyjaznych recenzji krytyki i nieporozumień na tle politycznym. Poeta publikował w "Gońcu polskim" w Paryżu, żyjąc w biedzie. Postępowały u Norwida głuchota i ślepota.

[edytuj] Pobyt w USA

Poeta postanowił wyemigrować do USA, co uczynił za protekcją hrabiego Władysława Zamoyskiego 29 listopada 1852. 12 lutego 1853 statek Margaret Evans dotarł do Nowego Jorku. Wiosną Norwid otrzymał dobrze płatną posadę w pracowni graficznej. Jesienią poeta dowiedział się o wybuchu wojny krymskiej, w związku z czym zaczął planować powrót do Europy. Pisał do Mickiewicza i Hercena, prosząc ich o pomoc w realizacji planów.

[edytuj] Powrót do Paryża

W czerwcu 1854 r. Norwid wrócił do Europy z księciem Marcelim Lubomirskim, mieszkał w Londynie, utrzymując się z przygodnych prac artystyczno-rzemieślniczych, po czym udało mu się powrócić do Paryża. Działalność artystyczna Norwida ożywiła się, udało mu się opublikować kilka utworów. W 1863 r. wybuchło powstanie styczniowe, które pochłonęło uwagę Norwida. Choć sam, ze względu na stan zdrowia, nie mógł wziąć w nim udziału, usiłował mieć czynny wpływ na kształtowanie procesów powstania.

W 1866 r. poeta ukończył pracę nad Vade-Mecum, chociaż tomu, mimo prób i protekcji, nie udało się wydać. W następnych latach Norwid cierpiał straszliwą nędzę, chorował na gruźlicę. W 1877 przeżył tragedię z powodu nieudanego wyjazdu do Florencji. Bardzo liczył w związku z tym na poprawę stanu zdrowia, wysłał swój dobytek, ale książę Władysław Czartoryski nie udzielił poecie obiecanej pożyczki. Kuzyn Norwida, Michał Kleczkowski umieścił go w Domu św. Kazimierza na przedmieściu Ivry na peryferiach Paryża.

W 1882 r. w jednym z pism warszawskich ukazała się notatka o Domu św. Kazimierza "...tu mieszkał i umarł Olizarowski, tu dogorywa Cyprian Norwid...". Od jesieni Norwid leżał w łóżku, często płakał i nikomu się nie zwierzał. Zmarł w przytułku nad ranem 23 maja 1883. Pochowany został na cmentarzu Montmorency, symboliczna ziemia z jego grobu została przewieziona i umieszczona w Krypcie Wieszczów Narodowych w Katedrze na Wawelu. Część notatek Norwida została spalona.

[edytuj] Dorobek

Płaskorzeźba Cypriana Kamila Norwida w Katedrze na Wawelu

Historycy literatury dopatrują się w jego twórczości związków z wieloma nurtami: romantyzmem, klasycyzmem, parnasizmem.

Po jego śmierci wiele z jego dzieł zostało zapomnianych. Za życia niedoceniany, odkryty ponownie w okresie Młodej Polski. Zaledwie niewielka część twórczości Norwida ukazała się za jego życia, pod koniec XIX wieku odkrył ją i zaczął publikować Zenon Przesmycki (Miriam). Stąd utarło się przekonanie, że Norwid jako twórca został odrzucony przez współczesnych, by być zrozumianym dopiero przez następne pokolenia „późnych wnuków”.

Wśród historyków literatury natomiast trwają spory, na ile był romantykiem, a na ile istotnie wyprzedzał swoją epokę. Dzieła zebrane ukazały się dopiero w roku 1968 r. Ich wydawcą był Juliusz Wiktor Gomulicki, zasłużony odkrywca norwidianów, biograf i komentator Norwida. Ukoronowaniem jego pracy, zmierzającej do wprowadzenia Norwida, poety, myśliciela, artysty, do narodowej kultury, było krytyczne wydanie w latach 1971-1976 jego Pism wszystkich. Składają się one z jedenastu tomów zawierających cały dorobek literacki poety wraz z jego listami i reprodukcjami dzieł plastycznych.

[edytuj] Pozostałości materialne po poecie

W kancelarii parafialnej pobliskiej wsi Dąbrówka zachował się akt chrztu poety, a na miejscowym cmentarzu znajduje się nagrobek jego matki - Ludwiki. W dąbrówieckim kościele znajdują się też tablice upamiętniające jego chrzest, a w miejscu narodzin znajduje się zrekonstruowany dworek wraz z parkiem, stanowiący niegdyś własność matki poety (obecnie własność prywatna co uniemożliwia zwiedzanie). Szkoły podstawowe w Dąbrówce i Strachówce oraz liceum ogólnokształcące w pobliskim Radzyminie i Wyszkowie noszą imię poety i organizują liczne uroczystości związane z Norwidem.

[edytuj] Zobacz też

Biała tragedia

[edytuj] Dzieła

[edytuj] Liryka

Bema pamięci żałobny rapsod (1851)
***[Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie] (styczeń 1856)
Vade-mecum (1858-1865) - wydane drukiem sto lat po napisaniu
Assunta (1870)

Poematy:

Wesele. Powieść. (1847)
Pompeja (1848 lub 1849)
Niewola. Rapsod (1849)
Promethidion. Rzecz w dwóch dialogach z epilogiem. (1851)
Szczesna. Powieść (1854)
EPIMENIDES. Przypowieść (1854)
QUIDIAM. Przypowieść (1855-1857)
Fulminant. Rapsod (1863)
W Weronie

[edytuj] Proza

Łaskawy opiekun czyli Bartłomiej Alfonsem (1840)
Wyjątek z pamiętnika (1850)
Czarne kwiaty (1856) - wspomnienia dotyczące ostatnich spotkań z różnymi osobami, na krótko przed ich śmiercią
Białe kwiaty (1856) - teoretyczne uzasadnienie Czarnych kwiatów
Bransoletka. Legenda dziewiętnastego wieku (1858)
Cywilizacja. Legenda (1861)
Ostatnia z bajek (1884)
Milczenie
Pamiętnik Podróżny

Nowele:

Ad leones! (1883)
Stygmat (1883)
Tajemnica lorda Singelworth (1883)
Archeologia (1866)
Dwie powieści (1866)

[edytuj] Dramat

Noc tysiączna druga. Komedia (1850)
Wanda (1851)
Krakus. Książę nieznany (1851, 1861)
Słodycz (1855 lub 1856)
Aktor. Komediodramat (1867)
Rzecz o wolności słowa (1869)
Pierścień Wielkiej Damy, czyli Ex-machina Durejko (1872)
Kleopatra i Cezar (ok. 1870, 1878)
Za kulisami

[edytuj] Inne

Listy
Do Najświętszej Panny Maryi. Litania

na podstawie: opracowania Juliusza Wiktora Gomulickiego ze wstępu "Dzieł wybranych" C.K. Norwida, PiW, Warszawa 1968

[edytuj] Ciekawostki

Na KUL-u powstał Zakład Badań nad Twórczością Cypriana Norwida. Pozycje wydane przez Zakład:

Zofia Stefanowska "Strona romantyków: studia o Norwidzie" 1993
Elżbieta Dąbrowicz "Cyprian Norwid: osoby i listy" 1997
Wojciech Kudyba "Aby mowę chrześcijańską odtworzyć na nowo...": Norwida mówienie o Bogu" 2000
Piotr Chlebowski "Cypriana Norwida "Rzecz o wolności słowa": ku epopei chrześcijańskiej" 2000
Elżbieta Feliksiak "Poezja i myśl: studia o Norwidzie" 2001
J.Fert, Piotr Chlebowski (red.) "Norwid a chrześcijaństwo" 2002
Agata Brajerska-Mazur "O angielskich tłumaczeniach utworów Norwida" 2002
Włodzimierz Toruń "Wokół Norwidowskiej koncepcji słowa" 2003
Piotr Chlebowski, Włodzimierz Toruń (red.) "Liryka Cypriana Norwida" 2003
Edyta Chlebowska "Ipse Ipsum": o autoportretach Cypriana Norwida" 2004