Eärnil II

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Eärnil II – fikcyjna postać ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Informacje na jego temat znajdują się w Dodatkach do trzeciego tomu Władcy pierścieni i w Niedokończonych opowieściach.

Postać ta nie pojawia się w ekranizacji powieści (reżyseria Peter Jackson).

Nie należy mylić tej postaci z inną – Eärnilem I, wcześniejszym królem Gondoru.

W angielskim oryginale – Eärnil II
Przekład Marii Skibniewskiej – Eärnil II (Earnil)^[1]
Przekład Jerzego Łozińskiego – Eärnil II
Przekład Marii i Cezarego Frąców – Eärnil II

Uwaga: W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

Eärnil II (ur.? rok Trzeciej Ery – zm. 2043 rok Trzeciej Ery) – Dúnadan, trzydziesty drugi król Gondoru. Jego ojcem był Siriondil, potomek króla Telumehtara. Eärnil zasłynął jako zdolny i doświadczony dowódca. W 1944 roku na czele Armii Południa rozgromił wojska Haradu i Khandu (wspierane przez Woźników), które wtargnęły do Ithilien Południowego. Następnie pospieszył na północ, zebrał rozbite wcześniej w bitwie na Dagorlad gondorskie oddziały i nagłym atakiem zwyciężył Woźników w Bitwie o Obóz. Ponieważ król Ondoher i jego synowie polegli wcześniej w boju, Eärnil zgłosił swe pretensje do tronu. Rada Gondoru zaakceptowała jego kandydaturę, odrzucając jednocześnie roszczenia Arvedui. Koronacja odbyła się w 1945 roku. Nowy monarcha okazał się mądrym i rozważnym władcą. Panował do swej śmierci, przez 98 lat. Starał się wspierać sojuszniczy Arthedain – w 1974 roku wysłał wojska na pomoc, które choć przybyły za późno, by ocalić królestwo, stanowiły rdzeń Armii Zachodu, która zniszczyła Angmar (1975 rok). W 2000 roku Nazgûle zaatakowały Minas Ithil, które zdobyły 2 lata później. Eärnilowi nie udało się odzyskać tej twierdzy. Gdy zmarł na tron wstąpił jego syn, Eärnur.